Γέμισε ο τόπος γερασμένα πρόσωπα. Ρυτίδιασαν οι τοίχοι, σταφίδιασαν τα stories.
Faceapp σου λέει. Έλα να δεις πώς θάσαι σε πενήντα χρόνια από σήμερα, σου λέει.
Κι εσύ σπεύδεις να σε δεις. Να κάνεις εικόνα την πάρτη σου στα γεράματα.
Μόδες αυτές στα social που έρχονται και παρέρχονται. Μέχρι πρότινος τα πρόσωπα σιδερώνονταν. Τσίτα βγαίναν στα προφίλ. Εξαφανιζόλ τα πόδια χήνας, οι μαύροι κύκλοι, οι ρυτίδες έκφρασης. Ανεξιχνίαστες ηλικίες, ανεξιχνίαστες επιλογές.
Μόδες. Σημεία των καιρών. Άλλοι κράζουν, άλλοι ακολουθούν. Όλοι όμως με το μάτι στην κλειδαρότρυπα να δουν.
Μα καλά, δεν ντρέπεται να ποστάρεται έτσι; Δε βλέπει πώς είναι;
Ή στην αντίπερα όχθη:
Κοίτα πόσα φίλτρα πέταξε για να μη φαίνεται η σκαμμένη μούρη της. Κι άλλα τέτοια ωραία.
Και κάπου εκεί, μέσα στο χάος των πλαστών φωτογραφιών, ένα κορίτσι ανεβάζει μια φωτογραφία. Από εκείνες τις δίχως φίλτρα, τις τυχαίες.
Κάπου, ερωτευμένη... λέει κι εσύ το δέχεσαι το χαστούκι σου κατάμουτρα. Σβήνεις τη φώτο που μετά από ώρα στα φίλτρα, σβήσε, κόψε, ράψε, ετοιμαζόσουν να ανεβάσεις και κουρνιάζεις στη γωνιά σου.
Σε αφόπλισε το αφτιασίδωτο.
Σκέφτεσαι να κάνεις like. Ίσως κι ένα comment με καρδούλες.
Αλλά ούτε αυτό μπορείς. Βλέπεις για την αυθεντικότητα, που κανονικά δεν έχει θέση στη βιτρίνα των social media, δε φτάνουν όλες οι καρδούλες του κόσμου.
Κλείνεις το κινητό κι ανοίγεις το φάκελο με τις φωτογραφίες σας.
Κάπου θαμμένος είναι στον σκληρό σου δίσκο. Βρίσκεις εκείνη την αγκαλιαστή, καλοκαίρι στην Πάρο. Ό,τι είχατε παντρευτεί. Μήτε φίλτρο, μήτε τίποτα. Μήτε ατέλειες. Κι αν υπάρχουν δεν τις βλέπεις. Κι αν τις βλέπεις, δε σε χαλάνε. Γιατί τούτη η φώτο και οι όμοιές της έχουν ένα κοινό. Ένα φίλτρο ροζ, βγαλμένο από ένα app που δεν το συναγωνίζεται κανένα άλλο της αγοράς.
Έρωτα το λένε.
Και μην ψάξεις να το κατεβάσεις από πουθενά.
Δεν κυκλοφορεί σε κανένα Marketplace.
