Είναι φορές που νιώθεις ένας ακόμα Οδυσσέας σ' ένα μοναχικό ταξίδι που δεν προσδοκά πια καμιά Ιθάκη.
Παλεύεις μοναχός με τα θεριά σου, έχοντας ασπίδα τη συνείδηση και τη δική σου αλήθεια...
Την αλήθεια που διαλέγεις να αγγίξει με σεβασμό κι αξιοπρέπεια ένα μικρό κομμάτι ζωής…Της δικής σου ζωής.
Και νιώθεις καθαρός, ατόφιος και επαρκής...
Είναι φορές που αυτή η ανθρώπινη αδυναμία της φαινομενικής «παραίτησης» κάνει το ταξίδι σου ήρεμο και ασφαλές.
Και είναι το μόνο που χρειάζεσαι... έτσι δεν είναι;
