Σκοτάδι σήμερα.
Όλη η μέρα πέρασε δίχως φως.
Το έκρυψαν οι σκέψεις μου, με δυσκόλευαν να δω καθαρά.
Σκεφτόμουν.
Σε σκεφτόμουν. Ψέματα λέω, ακόμη σε σκέφτομαι…
Μου λείπεις πολύ, αυτή είναι η αλήθεια μου.
Ειδικά τα βράδια. Μου λείπουν τα βράδια που περνούσαμε μαζί.
Εκείνα τα βράδια που με ζέσταινε το κορμί σου και η ψυχή σου κούμπωνε στη δική μου.
Τώρα τα περνάω μόνη.
Πάλι ψέματα, δεν περνούν.
Κρυώνω. Μακριά σου κρυώνω.
Με άφησες ελεύθερη. Μπορεί κάποτε να χαιρόμουν γι’ αυτό. Τώρα πονάω.
Με πονάει να μη σε έχω.
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο, θα έπαιρνα πίσω όσα είπα εκείνη τη μέρα.
Θα μάζευα μία μία τις αναθεματισμένες τις λέξεις μου.
Μετάνιωσα κάθε συλλαβή.
Γύρνα πίσω χρόνε και πάρτες, να μην υπάρχουν, να μην πληγώνουν, να μη χωρίζουν...
Μα αυτό δεν γίνεται.
Εσύ έφυγες κι εγώ, φυλακισμένη στο ίδιο μου το κορμί δεν μπορώ να πάω πουθενά.
Λέω πως θα γυρίσεις.
Ελπίζω μέσα στα σκοτάδια της απουσίας σου σε λίγο φως.
Θα περιμένω νάρθει. Να ‘ρθεις, αγάπη μου.
Όσο χρειαστεί θα περιμένω.
Θα αντέξω. Για σένα θα αντέξω.
Αρκεί να ‘ρθεις ξανά.
