Τελευταίο μπάνιο εχθές το απογευματόβραδο καθώς είμαι βραδινός τύπος ακόμα και σε αυτό. Με χαρά και θλίψη που τελειώνουν τα μπάνια, βουτάω στην άδεια σχεδόν παραλία να δροσιστώ και να χαλαρώσω πριν από το ταξίδι της επιστροφής. Αμ δε, που κατάφερα να χαλαρώσω όμως. Χτύπησε η οικολογική μου συνείδηση κόκκινο.
Παρατηρώ στην παραλία μια κυρία με την νηπιακής ηλικίας κόρη της και τον έφηβο γιo της να παίζουν. Κανένα κακό μέχρι στιγμής. Το άσχημο ξεκινάει όταν αρχίζουν να καταναλώνουν μπανάνες και οι μπανανόφλουδες καταλήγουν λίγο από εδώ, λίγο από εκεί και ενώ εκείνη έχει μαζέψει σε πλαστική σακούλα τη δική της δεν νουθετεί το γιο της που την πέταξε πλάι μου στα βότσαλα, να κάνει το ίδιο. Βεβαίως ούτε και το νήπιο, που την πέταξε επίσης στην παραλία λες και είναι η αμμουδιά κάδος απορριμμάτων. Η εν λόγω κυρία δε, μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού έκρινε σκόπιμο να αρχίζει να πετάει μέσα στη θάλασσα κομμάτια μπανάνας, μάλλον με τη λογική να ταΐσει τα ψάρια. Τα πέταγε στη θάλασσα που πριν κολυμπούσαν αυτή και τα παιδιά της! Προφανώς τώρα που κολύμπαγα εγώ και κάποια άλλα παιδιά που ήρθαν στη συνέχεια δεν την ενδιέφερε. Μας άκουσε να διαμαρτυρόμαστε και έστω μάζεψε την μια μπανανόφλουδα από κάτω.
Μην απορείτε λοιπόν γιατί οι θάλασσες και οι ακτές έχουν γίνει σκουπιδότοπος. Οι ίδιοι οι ενήλικοι δίνουν τέτοια παραδείγματα στην επόμενη γενιά και το πρόβλημα απλώς διαιωνίζεται.
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά σταματημό δεν έχει η απειλή του περιβάλλοντος, του οικοσυστήματος, της καθαριότητας και της εν γένει αισθητικής . Γυρίζω Αθήνα και ούσα κουρασμένη αποφασίζω να ασχοληθώ με το σπίτι μου σήμερα το πρωί. Ξυπνάω και κατευθύνομαι προς το μπαλκόνι να ανοίξω να μπει φως, αέρας στο σπίτι και να πιω τον καφέ μου στο μπαλκόνι μου, στο εξωτικό Περιστέρι. Παρατηρώ μια θολή στο χρώμα του καπνού ατμόσφαιρα και οσμίζομαι και την καπνίλα. Καταλαβαίνω ότι περισσότερο οξυγόνο έχει μέσα στο κλειστό εδώ και καμιά βδομάδα σπίτι, παρά έξω που τα σωματίδια του μονοξειδίου κάνουν πάρτι. Πληροφορούμαι από τα ΜΜΕ για όλες τις φωτιές και τις πιθανότητες εμπρησμού. Και συλλογίζομαι αυτοί που τα καίνε και το χαίρονται καθότι πυρομανείς, ή αυτοί που τα καίνε για να κάνουν οικόπεδα και να πλουτίσουν, ή αυτοί που άθελα τους και λόγω ‘’υψηλής ευφυΐας’’ πετάνε αποτσίγαρα σε ξερά χόρτα, ή καίνε ξερά χόρτα μέσα στο κατακαλόκαιρο, δεν σκέφτηκαν ποτέ το αντίκτυπο των πράξεών τους; Ένα δάσος που καίγεται εδώ, έχει παγκόσμιο αντίκτυπο. Η κλιματική αλλαγή και τα επακόλουθά της αφορούν όλους μας. Ακόμα και αυτούς που θα αγοράσουν οικόπεδο στα καμένα και θα ζουν μέσα στην όμορφη βιλίτσα τους. Ναι και αυτοί δεν θα έχουν οξυγόνο να αναπνεύσουν. Το οικοσύστημα διαταράσσεται και όλα είναι μια αλυσίδα. Μπορεί να μην το νιώθουμε ακόμα, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα το καταλάβουμε με τον πολύ άσχημο τρόπο.
Γι αυτό μην βαριέστε να ανακυκλώσετε, να πετάξατε τα σκουπίδια στον κάδο, να κλείσετε το φως όταν αλλάζετε δωμάτιο, να μετακινείστε με μέσα μαζικής όταν αυτό είναι δυνατόν κλπ. Οι πράξεις θα μας σώσουν όχι οι λυπημένες φατσούλες στα social media κάτω από θλιβερές φωτογραφίες.
