Δεν ξέρω πού πραγματικά έκανα λάθος.
Ίσως ήταν λάθος όλο εξαρχής.
Σίγουρα εγώ φταίω που πίστεψα.
Κι όχι τόσο στο εμάς, αλλά στο «εσένα».
Πίστεψα πολύ, δυστυχώς, σ’ αυτές τις λίγες στιγμές που μου χάρισες.
Νόμιζα ότι ήταν πραγματικότητα κι όμως δεν ήταν…
Κι όμως εγώ έμεινα μέχρι το τέλος, βασικά ακόμα εδώ είμαι.
Και σε περιμένω, ίσως δεν έρθεις και ποτέ, η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία, λένε.
Ίσως κιόλας καταλάβεις κάποια στιγμή τι πραγματικά ένιωσα.
Πράγματα που μπορεί να μην έχει νιώσει κανείς για σένα.
Κάτι παραπάνω από δυο στιγμές, σίγουρα κάτι παραπάνω από δυο στιγμές .
Κάπου κάπου εύχομαι να βρεθεί ένας άνθρωπος που να σ’ αγαπήσει όπως εγώ.
Και να τον αγαπήσεις και συ, ίσως με κάνει χαρούμενη αυτό.
Απ’΄την άλλη, όμως, αυτό που σκέφτομαι είναι πως θέλω να νιώσεις για έναν άνθρωπο ό,τι ένιωσα εγώ για σένα. Και να σου φερθεί όπως εσύ σε μένα. Ίσως έτσι καταλάβεις πολλά περισσότερα και με νιώσεις πραγματικά.
Ίσως έτσι, να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος…
