Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς πραγματικά αισθάνεται ένας νέος άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του και μένει άνεργος για μεγάλο χρονικό διάστημα; Kαι στην πιο παραγωγική του, μάλιστα, ηλικία;
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την εμπειρία μου, έχοντας βιώσει την ανεργία στο πετσί μου για έξι χρόνια και μην μπορώντας να βρω δουλειά πουθενά. Σε μια περίοδο αρκετά δύσκολη για τη χώρα μας, όπου η οικονομική κρίση επηρέαζε αρνητικά τους πάντες και τα πάντα.
Μετά το πτυχίο μου, στάθηκα αρκετά τυχερή και βρήκα δουλειά αμέσως, σε εφημερίδα. Στην Ελευθεροτυπία, μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας που τότε εξέδιδε και την Χρυσή Ευκαιρία, την εφημερίδα με τις αγγελίες. Έμεινα εκεί από το 2003 ως το 2010, όπου ένα πρωινό μού ανακοινώθηκε απλά ότι απολύομαι λόγω περικοπών. Η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να χτυπά τον χώρο του Τύπου.
Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν σοκ. Σαν να έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι μου. Έτρεμα ολόκληρη. Πάω στο πόστο μου, λέω τα νέα με τρεμάμενη φωνή στις συναδέλφους, μαζεύω τα πράγματά μου, υπογράφω την απόλυση και φεύγω. Δεν μπορούσα να χαιρετήσω κανέναν. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν έβγαινε το κλάμα. Το πρώτο που αναρωτήθηκα ήταν «Γιατί εγώ;». Το δεύτερο ήταν «Τι θα κάνω τώρα Θεέ μου;»
Οικονομικό πρόβλημα τρελό δεν είχα, με την έννοια πως έμενα με τους γονείς μου και μπορούσαν να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν. Δεν είναι ότι ήμουν παντρεμένη, είχα παιδί, οπότε ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Είχα όμως συνηθίσει να είμαι ανεξάρτητη και να δουλεύω. Και όταν έχασα αυτή τη σταθερά, εκτός του ότι βαριόμουν θανάσιμα, δεν ένιωθα χρήσιμη και παραγωγική. Και αυτό με σκότωνε. Βέβαια δεν το έβαζα κάτω, έστελνα συνέχεια βιογραφικά αλλά έβρισκα συνέχεια τοίχο. Και αυτό ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ, ώστε να μην με πάρει από κάτω και πέσω ψυχολογικά.
Τι σε εφημερίδες έστελνα, τι σε εταιρείες για γραμματειακή υποστήριξη λόγω των πολλών ξένων γλωσσών, τεσσάρων για την ακρίβεια, τι σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών μια και το πτυχίο μου είναι γαλλικής φιλολογίας, δηλαδή καθηγήτρια γαλλικών. Παντού αρνητικές απαντήσεις και λόγια του τύπου «Ξέρετε, σας καταλαβαίνουμε, είναι δύσκολοι οι καιροί», ή «Θα δούμε το βιογραφικό σας, θα δούμε και άλλους υποψήφιους και αν είναι θα σας ειδοποιήσουμε!» Αν το έβλεπαν βέβαια και δεν το πέταγαν στον κάδο ανακύκλωσης κατευθείαν χωρίς να του ρίξουν ούτε μια ματιά.
Αυτό που με εξόργιζε περισσότερο απ’ όλα ήταν η συμπεριφορά ορισμένων εργοδοτών, οι οποίοι με ένα τουπέ και ύφος εκατό καρδιναλίων με έκαναν να νιώθω σαν σκουπίδι που δεν αξίζει τίποτα. Μπροστά τους έδειχνα δυνατή αλλά μόλις έφευγα με έπιανε το παράπονο, το πείσμα και το γαμώτο και να σου το δάκρυ κορόμηλο. Στον χώρο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης άκουγα παντού την εξής καραμέλα: «Μμμμ, δεν έχετε προϋπηρεσία και εμπειρία σε τάξη, στα ιδιαίτερα είναι διαφορετικά, δεν μπορούμε να σας προσλάβουμε. Η προϋπηρεσία στη διδασκαλία είναι απαραίτητη». Μια φορά δεν άντεξα και τους είπα: «Μα αν δεν με προσλάβει κάποιος πώς θα την αποκτήσω την εμπειρία;» Αλλά τίποτα.
Με έσωσε το γεγονός ότι οι γονείς μου μου έδιναν χρήματα για να κάνω δημιουργικές δραστηριότητες. Δημιουργική γραφή, μαθήματα λογοτεχνίας, μαθήματα επιμέλειας κειμένων και γυμναστική για να μην παίξουν τα νεύρα μου.
Κάτι που επίσης μου την έσπαγε και με έβγαζε από τα ρούχα μου ήταν όταν γνωστοί, φίλοι, συγγενείς με ρωτούσαν συνέχεια «Βρήκες τίποτα; Aκόμα; Mα ψάχνεις; Έχεις γερό βιογραφικό, δεν μπορεί, κάτι δεν κάνεις σωστά». Ναι, μπήξτε κι άλλο το μαχαίρι στην πληγή, ρίξτε με κι άλλο στα πατώματα.
Πάντα, όμως, όταν προσπαθείς και δεν το βάζεις κάτω, κόντρα σε όσους σε πληγώνουν και σου ρίχνουν την ψυχολογία, είναι σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα ανταμειφθείς. Το καλό θα χτυπήσει την πόρτα σου. Έτσι, έπειτα από πάρα πολύ αγώνα και πάλεμα, ένας άνθρωπος μου άνοιξε την πόρτα ή το δρόμο, όπως θέλετε πείτε το, και με βοήθησε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Να διδάξω σε τάξη. Και έκτοτε φυσικά υπάρχει ζήτηση, καθώς βλέπουν την πολυπόθητη προϋπηρεσία ή εμπειρία και με καλούν τουλάχιστον για συνέντευξη. Γιατί ενίοτε για να καλύψεις ώρες και να έχεις ένσημα, πρέπει να δουλέψεις και σε δύο και σε τρία φροντιστήρια.
Κλείνοντας, θέλω λοιπόν να σας παροτρύνω να πιστεύετε στον εαυτό σας και στις ικανότητές σας. Να προσπαθείτε ακόμα και για το ανέφικτο. Και να παλεύετε για τα όνειρά σας. Μην αφήνετε κανέναν να σας τα σκοτώνει.
Αργά ή γρήγορα πραγματοποιούνται.