Αυτό που έμεινε από σένα είναι η οδύνη από το «αντίο» που ξεστόμισες χωρίς κανέναν δισταγμό...
Για φαντάσου, εσύ που δεν τολμούσες ν' αφεθείς να ζήσεις το μεγαλείο της αγάπης που σου χαρίζονταν, τόλμησες το τέλος της!
Κι όμως μπορούσα να σου δώσω τα πάντα χωρίς να ζητάω τίποτα!
Μου αρκούσε μόνο ένα «αύριο» δικό μας! Ένα «αύριο» που βαθιά μέσα μου φοβόμουν πως δε θα ‘ρθει κι όμως (επ)έμενα να το περιμένω!
Δεν ξέρω γιατί συμβιβαζόμουν στα «τίποτα» που έδινες, σαν να ήταν τα «πάντα»...
Ούτε γιατί (επ)έμενα να ζω δίπλα σε σένα, χωρίς εσένα, έγκλειστη στη φυλακή σου!
Κρύα κι αφιλόξενη η φυλακή σου και χωρίς αντίλαλο! Κι ήμουν τόσο αφελής που περίμενα ν’ ακούσεις τις κραυγές μου!
Ήθελα μόνο μια αγκαλιά! Μια αγκαλιά, απ' αυτές τις αληθινές που ενώνουν τα κομμάτια σου...
Μια αγκαλιά που όσο κι αν τη ζητιάνεψα, ποτέ μου δεν την πήρα! Όχι γιατί δεν ήθελες, αλλά γιατί δεν τολμούσες να τη δώσεις! Φοβόσουν να μη φανείς αδύναμος και ντυνόσουν με σκληράδα που σε μεταμόρφωνε σε κάποιον άλλον απ' αυτόν που αγαπούσα. Σ΄έναν δειλό που έκλεινε τα μάτια σε ότι ένιωθε από φόβο κι ατολμία.
Πολλές φορές τα βράδια αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος ν' αναστήσει κανείς κάτι τελειωμένο.
Ξέρεις, επιμένω ακόμη να μπερδεύω τα όνειρα με την πραγματικότητα μερικές φορές και σε νιώθω να βάζεις φωτιά για να ζεστάνεις το παγωμένο «μέσα μου».
Ακόμη τρώγομαι να ψάχνω πώς γίνεται ν΄ αγαπάς και να μισείς έναν άνθρωπο για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Επιμένω να σε φαντάζομαι να έρχεσαι να ζητήσεις συγνώμη για όσα δεν πάλεψες κι άφησες να χαθούν στη δίνη του δισταγμού σου.
Για όσα δε ζήσαμε επειδή εσύ δεν τόλμησες και θάψαμε βαθιά χωρίς μια στάλα φιλότιμο.
Γιατί εσύ υπήρξες άτολμος και λιποτάκτης κι εγώ ανήμπορη ν΄ ανατρέψω την πραγματικότητα που μου χρέωσες να ζήσω...
Με στοιχειώνουν οι συγνώμες που δεν είπες και τα «σ' αγαπώ» που αγνόησες και θυμώνω γιατί δεν ένιωσες ούτε στο ελάχιστο τι ήσουν εσύ για μένα!
Γιατί μου έκλεψες κάθε όνειρο που είχα για εμάς και το καταδίκασες σε θάνατο στυγνό.
Πιο πολύ με πονάει ότι μαζί του σκότωσες κι ότι όμορφο ζούσε μέσα μου... Κι αυτό σου το χρεώνω...
Σκότωσες την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και την πίστη ότι η αγάπη όλα τα νικά...
Αν ήταν έτσι, θα ήσουν τώρα εδώ κι εγώ θα ήμουν ολόκληρη!
Δεν μου αρκεί ότι λυπάσαι...Δεν ήθελα να λυπάσαι...Να μ΄ αγαπάς, ήθελα! Αυτό μόνο!
Ξέρω πώς είναι αργά πια! Τώρα πια, μου έμαθες με τον σκληρότερο τρόπο πώς δεν μπορεί ν' αναστηθεί, τίποτα πεθαμένο. Με κανέναν τρόπο!
Δεν είναι ότι πονάω και μου λείπεις. Είναι που δεν ξέρω πώς να συνεχίσω...
Έλα να μου δείξεις πώς να μαζέψω τα κομμάτια μου και μάθε μου τον τρόπο να ζω μακριά σου...
Υπόσχομαι να τα καταφέρω!
