Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό δάσος, ανάμεσα σε νεράιδες και ξωτικά, υπήρχε ένα μικρό χωριό ανθρώπων, αλλιώτικο από τ’ άλλα.
Οι νεραϊδογιαγιάδες λένε στα εγγονάκια τους πως πριν από πολλά πολλά χρόνια, τόσα όσα τ’ αστέρια τ’ ουρανού, μια καλή μάγισσα φυγάδευσε σ’ αυτό το χωριό μια χούφτα ανθρώπων, για να τους γλιτώσει από τα μάγια μιας φαρμακερής μάγισσας. Πνιγμένη μέσα στο ίδιο της το δηλητήριο, έσπειρε από εκδίκηση ανάμεσα στους ανθρώπους τη ζήλια, το ψέμα, τον εγωισμό και την κακία.
Χαιρόταν να βλέπει τους ανθρώπους να τρώγονται μεταξύ τους, να μην αναγνωρίζουν το καλό, να βάζουν πάνω από όλους και πάνω από όλα τον εαυτό τους. Έτριβε γεμάτη ικανοποίηση τα άσχημα μαγισσόχερά της και το σαρκαστικό της γέλιο το έπαιρνε ο άνεμος και το έκανε άγριο μουρμουρητό, που ακουγόταν με το θρόισμα των φύλλων των δέντρων σε όλο το δάσος. Ανατριχίλα έπιανε τα ζωντανά όταν το άκουγαν, γιατί καταλάβαιναν πως κάτι κακό και δαιμονικό συνέβαινε στο χωριό των ανθρώπων.
Έτσι μια μέρα η καλή μάγισσα αποφάσισε να δράσει. Έφτιαξε κρυφά ένα μέρος για να προφυλάξει μέσα του την καλοσύνη, την αγάπη, την αλήθεια και τον σεβασμό. Έστειλε τα πουλιά να τιτιβίσουν και τις μικρές νεράιδες να ψιθυρίσουν το κάλεσμά της, ξέροντας πως μόνο όσοι δεν είχαν παρασυρθεί τελείως απ’ αυτόν τον κόσμο της υστερόβουλης συνύπαρξης θα μπορούσαν να την ακούσουν.
Και τα κατάφερε… Ένα βράδυ χωρίς αστέρια και φεγγάρι, μια ομάδα ανθρώπων ξεγλύστρισαν με πολλή προσοχή και μεγάλη μυστικότητα στο δάσος και ακολουθώντας τα ξωτικά οδηγήθηκαν στο μικρό χωριό. Το «Χωριό της Αθωότητας» το ονόμασαν. Εκεί με τη βοήθεια της καλής μάγισσας θυμήθηκαν και πάλι τι σημαίνει να τιμάς την αγάπη και τη φιλία. Τι σημαίνει να σέβεσαι του άλλου τη ζωή. Τι σημαίνει να προστατεύεις την καρδιά που σου παραδόθηκε. Προσπάθησαν να ξεχάσουν όσα άσχημα και ποταπά είχαν δει τα μάτια τους και είχαν ακούσει τα αυτιά τους, να κάνουν οι άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους.
Χρόνο με τον χρόνο οι πληγές τους επουλώθηκαν, οι μνήμες διαγράφηκαν… και μάθαιναν οι παλιότεροι στους νεότερους πώς μπορούν να κρατήσουν ζωντανή αυτήν την αθωότητα που είχαν ως παιδιά. Τους έλεγαν πως το κακό μεταδίδεται σαν την αρρώστια από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τους έλεγαν πόσο εύκολο είναι ο πληγωμένος να πληγώσει, ο προδομένος να προδώσει, ο ειλικρινής να γίνει ψεύτης …
Η διδασκαλία της καλοσύνης, του σεβασμού και της αγάπης ήταν το καθημερινό μάθημα στο σχολείο των μικρών παιδιών.
Κι έτσι διασώθηκε κι επέζησε μέσα στο δάσος αυτό το μικρό χωριό της Αθωότητας… Φήμες λένε πως κάποιοι από τους κατοίκους του αναμείχθηκαν μετά από πολλά πολλά χρόνια ανάμεσα στους ανθρώπους για να σπείρουν και πάλι τον σπόρο της ανιδιοτελούς αγάπης και της εμπιστοσύνης. Και κυρίως για να προστατέψουν όση περισσότερη αθωότητα μπορούσαν…
Ποιος ξέρει…. Μπορεί το χωριό της Αθωότητας να σκορπά ακόμα τις ζεστές ανάσες του σε μια μικρή γωνιά εκείνου του μαγεμένου δάσους … Το σίγουρο είναι πως έζησαν αυτοί καλά κι εμείς προσμένουμε ακόμα τα καλύτερα…
