Κάποιοι θα πουν πως οι ώρες της μέρας δε φτάνουν όταν είσαι μάνα.
Και τι δίκιο που θα έχουν, οι άνθρωποι. Να αγιάσει το στόμα τους.
Η ώρα είναι μία παρά τη νύχτα, ο Σωτήρης ευτυχώς κοιμάται κι εγώ παλεύω να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Προκηρύξεις στο σπίτι από το μπάνιο του, το τελευταίο του γεύμα, το δικό μας βραδινό, τη δουλειά μου που περιμένει, το πλυντήριο που θέλει άπλωμα, το άλλο πλυντήριο –να αγιάσει όποιος το ανακάλυψε- που θέλει άδειασμα και ξαναγέμισμα.
Καταραμένη κουζίνα, δεν αδειάζει ποτέ από λάντζα.
Καταραμένη απλώστρα, δεν αδειάζει ποτέ από μανταλάκια.
Καταραμένο ρολόι, τρέχει…
Μία η ώρα κι ακόμη δεν έχω σφουγγαρίσει. Όλη μέρα το λέω και δεν αξιώθηκα ακόμη.
Κάπου σε μια γωνιά ένα σπυρί φασόλι κάνει επιτακτική την ανάγκη του σκουπίσματος. Κι όχι με ηλεκτρική, κοιμάται ο Σωτήρης, κοιμάται και η γειτονιά. Θα με πάρουν για τρελή. Όχι ότι δεν έχω λαλήσει, αλλά λέμε τώρα.
Από όταν γυρίσαμε από τις διακοπές –ευλογημένη η ώρα τους- ο μικρός κοιμάται λιγότερο και θέλει να είμαστε από πάνω του περισσότερο –μεγάλωσε βλέπεις και βαριέται στη μοναξιά η αφεντιά του. Άσε που σηκώνεται πια πανεύκολα οπότε ή που θα τον προσέχεις ή που θα πάθεις καρδιακό κι εγκεφαλικό μαζί.
Αυτό σε συνδυασμό με τις δουλειές που τρέχουν, κάνει τις 24ώρες της μέρας ασφυκτικά λίγες. Χθες τάιζα ενώ με μισό μάτι έβλεπα το βίντεο ενός σεμιναρίου. Άλλαζα ενώ μέσα μου έκανα τη λίστα για τα ψώνια – ξέχασα τα μισά αλλά υγεία νάχουμε.
Και τώρα ξέρω πως τούτη η γραφή θα με πάει μισή πολύτιμη ώρα πίσω στον προγραμματισμό του χάους μου, αλλά αν δεν τα πω θα σκάσω.
Να τις αγαπάτε τις μανούλες που κοιμούνται όπου βρουν.
Να τις αγαπάτε όταν τις βλέπετε ξεμαλλιασμένες, ξενυχτισμένες, ξετιναγμένες από τα καμάρια τους. Είναι γιατί τρέχουν και δε φτάνουν. Είναι γιατί ως μαμάδες πλήρους απασχόλησης μες τη μέρα μπορεί να έχουν κάνει τόσα όσα κάποιος θα έκανε σε μια βδομάδα.
Γιατί έκαναν τη νύχτα μέρα και τη μέρα πάλι μέρα για να προλάβουν.
Τούτες οι μαμάδες που γλαρώνουν πρώτες με τα παραμύθια των παιδιών τους, σηκώνουν τα μανίκια αφού τακτοποιήσουν τα καμάρια τους στην κούνια και βολεύουν το χάος της ζωής τους
