Στην παραμυθένια ζωή περπατάς σε γυάλινα γοβάκια, κοιμάσαι για χρόνια, γίνεται η κολοκύθα, άμαξα και όλα αλλάζουν με ένα φιλί …
Δώστε μου ένα τετράδιο κενό παρακαλώ να γράφω παραμύθι που την κολοκύθα την κάνεις μαρμελάδα και πίτα, τα γυάλινα γοβάκια ματώνουν και καταπονούν τα πόδια, να γράφω για γυναίκες σε κώμα και για άντρες που μεγάλωσαν σαν πρίγκιπες για να χτυπούν γυναίκες.
Και γυναίκες χειραφέτησης που κάνουν ξόρκια τα θέλω τους, ανακατεύοντας ζωές σε καζάνια μαύρα... χρησιμοποιούν ανθρώπους σαν κουκλάκια για να εκπληρώνουν επιθυμίες...
Αυτή την πραγματικότητα γραμμένη κανείς δε θα τη διαβάσει και ξέρεις γιατί;
Γιατί η αλήθεια πονάει. Είναι αυτή η καθημερινότητα που τσακίζει, αλλά αξίζει;
