Χορτάσαμε μιζέρια, χορτάσαμε συμβουλές, χορτάσαμε κραυγάζουσες ζωές, χορτάσαμε να στριμώχνουμε το βλέμμα μας σε ξένες κλειδαρότρυπες, χορτάσαμε να βλέπουμε τα όνειρα των αλλωνών με μέτρο το δικό μας το ταβάνι.
Οι σχέσεις πολύ συχνά έχουν χάσει την αλήθεια τους. Πορεύονται σαθρές, κάλπικες, καιροσκοπικές.
Πατάμε πάνω στη ζωή του άλλου χωρίς ενδοιασμό, χωρίς τσίπα, χωρίς να μας απασχολεί το τίμημα που μπορεί αυτή να έρθει να πληρώσει Αρκεί να βολευτούμε, αρκεί να περάσουμε καλά, αρκεί να ανέβουμε ένα σκαλί παραπάνω.
Περιφερόμαστε ανικανοποίητοι στα χρόνια της χαμένης αθωότητας. Ας είμαστε ειλικρινείς, την έχουμε χάσει… Κι αυτό έχει το τίμημά του.
Έχουμε γίνει καχύποπτοι στο διαφορετικό κι αμφισβητούμε την αλήθεια, γιατί έχουμε χορτάσει από ψέματα. Αντίστροφα, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στα ψέματα, που την αλήθεια την αναγνωρίζουμε ως ξένο σώμα που πιέζει να τρυπώσει ξεδιάντροπα μέσα μας. Την απαξιώνουμε πολλές φορές μαζί μ’ αυτόν που την υπερασπίζεται από αγάπη ή από μπέσα
Έχουμε ονομάσει τις κοινωνικές σχέσεις φιλία, έχουμε ταυτίσει την έξοδο της παρέας με το ξαλάφρωμα που σου χαρίζει η εμπιστοσύνη του φίλου σου. Οι «φίλοι» εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες ή τις συνθήκες, γινόμαστε ένας αριθμός μιας απλής συνεύρεσης ανθρώπων για να ξεχάσουμε και να ξεχαστούμε. Λόγια… Λόγια…. Λόγια…
Ο έρωτας πραμάτεια διαθέσιμη στο σεξουαλικό παζάρι. Γίνεται χρησιμοθηρικός, εκμεταλλευτής, ύπουλος. Πλασάρεται και παραμυθιάζει χωρίς υπόσταση, χωρίς βάθος, χωρίς μαγεία. Η δουλειά μας να γίνει. Δε βαριέσαι, ένα κορμί παραπάνω, λίγη καρδιά παρακάτω, ε και; Αν δε γίνει η δουλειά μας, πάμε παρακάτω, πάμε παραπάνω, πάμε όπου μας βγάλει ο δρόμος, ρε αδελφέ.
Η συναίσθηση, το να μπεις στη θέση του άλλου παρατημένη θεωρία στα επιστημονικά κιτάπια. Δύσκολα πράγματα αυτά για να τα επεξεργαστεί κανείς. Η ζωή τρέχει, δε σου αφήνει περιθώρια να σταθείς, να κρίνεις και να διαλέξεις το σωστό. ‘Άλλωστε, έχω μια selfie να τραβήξω, ένα check in να ολοκληρώσω.
Κι όμως… υπάρχει ένα κριτήριο που μπορεί και να την κάνει πιο εύκολη. Το κριτήριο του σωστού και του λάθους, του καλού και του κακού βρίσκει την απάντηση του στην αθωότητα των παιδιών. Αυτήν που είναι διάχυτη στο βλέμμα και στην ψυχή τους. Αυτήν που εμείς χάσαμε μεγαλώνοντας.
Γι’ αυτό… Κάθε φορά που βάζουμε στο στόχαστρο μια άλλη ζωή, κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ανθρώπους, κάθε φορά που τσαλαβουτάμε μέσα σε ξένα όνειρα, ας αναλογιστούμε αν θα θέλαμε να φερθούν με τον ίδιο τρόπο στο παιδί μας.
Θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι πως αυτό είναι ένα κριτήριο που δύσκολα κανείς μπορεί να το προσπεράσει. Πώς θα θέλαμε να συμπεριφερθεί η ζωή με τους ανθρώπους της στο παιδί μου; Είναι η δική μου συμπεριφορά προς τον άλλον αυτήν που θα ήθελα για το δικό μου παιδί;
Η απάντηση δική σας… Γιατί όλα είναι τελικά θέμα συνείδησης…
