Τι να πω μαζί σου πια; Για το πόσες φορές με απογοήτευσες ή για εκείνες που σου επέτρεψα να με σκοτώσεις; Για τα χρόνια που έχω μείνει ακλόνητη στη θέση μου να δέχομαι τα γυμνάσια σου; Για τα σ' αγαπώ που μέτρησα στα δάχτυλα του ενός χεριού και πίστεψα μέχρι το βάθος της ψυχής μου; Τι να σου πω πια και τι να μου πεις κι εσύ...
Τζάμπα θα πάνε κι αυτές οι λέξεις...
Αυτές οι λέξεις που θα έρθουν να συνοδεύσουν όλες εκείνες που γράφονται και λέγονται τόσα χρόνια για σένα.
Βλέπεις, δεν είχες ποτέ σου ανοιχτές τις πόρτες για εμένα κι εγώ έψαχνα κάθε τρόπο να φτάσουν σε σένα οι σκέψεις μου. Έγραφα και γαμώτο ακόμη για σένα γράφω...
Δεν ήσουν σε φάση, δεν είχες όρεξη, δε γούσταρες.
Δεν ήθελες, απαντούσα και απαντώ, με θυμό και στόλιζα κάθε μου λέξη μη και μου ξεφύγει κάτι απρεπές. Δεν είναι σωστό να σου μιλήσω έτσι, σκεφτόμουν, μαλακωδώς.
Κι όμως σου άξιζε. Κάθε λέξη που περνούσε από το μυαλό μου, κάθε μονόλογος που έκανα με το ταβάνι μου. Σου άξιζε να τα ακούσεις όλα αυτά που ήθελα να σου πω.
Αυτό το μαλάκα ήθελα τόσο να το φωνάξω. Να το ουρλιάξω στη φάτσα σου. Να το νιώσει μέχρι και το πιο κρυμμένο σου νεύρο.
Ήσουν. Είσαι. Εύχομαι να μη συνεχίζεις να είσαι.
Φεύγεις, έρχεσαι, ξαναφεύγεις και ξαναέρχεσαι. Κι εγώ εδώ! Για σένα. Μόνο για σένα και πάντα για σένα σου λέω κάθε φορά.
Εσύ; Τι θέλεις;
Δες πόσες λέξεις γράφονται γιατί εσύ δεν τολμάς να πεις μόνο δύο. "Δε θέλω". Πες τες, γκρέμισε μου το όνειρο κι εγώ θα σου πω ευχαριστώ. Μια σου φράση που θα σημάνει το τέλος μια ιστορίας θα μου δώσει πίσω τη ζωή μου.
Πεθαίνω κάθε μέρα γιατί εσύ δε θες αλλά δεν το λες.
Και θα μου πεις, εφόσον ξέρω πως δε θέλεις γιατί επιμένω. Γιατί θέλω να το ακούσω. Γιατί όταν το ακούσω θα το πιστέψω.
Έτσι θα πάψω να σε δικαιολογώ. Έτσι θα ξέρω. Κι αυτό το δικαιούμαι
