Το να είσαι αποδεκτός από τους άλλους, όσο και αν θέλουμε να λέμε πως δεν έχει σημασία, είναι κάτι που όλοι το επιδιώκουμε.
Ποιος δε θέλει άλλωστε να τον συμπαθούν και να τον αγαπούν; Στον βωμό αυτής της αγάπης θυσιάζουμε πολλά.
Θυσιάζουμε λόγια που πληγώνουν και αλήθειες που στεναχωρούν. Λόγια και αλήθειες που θα γκρεμίσουν την αποδοχή που ψάχνουμε.
Πόσο το μισώ αυτό;
Τόσο ώστε να αρνούμαι ότι συμμετέχω σε αυτά τα ψέμματα που φέρνουν γαλήνη. Και ας το κάνω. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν μια σκληρή αλήθεια είναι καλύτερη από ένα όμορφο ψέμα. Πιστεύω πως ανάμεσα τους η ζυγαριά δυσκολεύεται να γείρει κάπου. Η σκληρή αλήθεια πονάει πολύ όμως το να μένει κρυφή είναι άρνηση και δειλία. Από την άλλη πλευρά όμως είναι και κάποια γλυκά ψέμματα που φέρνουν ευτυχία και χαμόγελα.
Φέρνουν και αυτήν την αγάπη που όλοι επιζητούμε, αυτή τη συμπάθεια που όλοι επιδιώκουμε. Είναι τόσο γλυκό να σ αγαπούν. Μια μικρή περιουσία συναισθημάτων που μπορεί να σου καλύψει κενά που δεν φανταζόσουν. Κυνηγάμε όλοι την αποδοχή μήπως και φτάσουμε κάποια στιγμή στην αγάπη. Την κυνηγάμε γιατί θέλουμε όλοι να μας αγαπούν. Να αρέσουμε σε όλους, να κάνουμε παρέα με όλους.
Προσωπική μου άποψη είναι πως όποιος κυνηγάει την αποδοχή από όλους και δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν γίνεται να τον συμπαθούν όλοι δεν είναι ειλικρινής πρώτα απ όλα με τον εαυτό του. Γιατί πράγματι, όλοι επιζητούμε την συμπάθεια των άλλων, ποιος θέλει να τον μισούν και να μην τον λογαριάζουν άλλωστε; Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλοι κυνηγάμε αυτή την συμπάθεια με κάθε μέσο. Όσοι όμως το κάνουν κοροϊδεύουν και τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Για άλλη μια φορά λοιπόν θα πω πόσο σημαντικό είναι να αποδεχτούμε πρώτα από όλα εμείς τον εαυτό μας.
Να μη χτίσουμε έναν φανταστικό εαυτό.
Να μην φοβηθούμε να πούμε αλήθειες πρώτα από όλους στον εαυτό μας.
Να τον αποδεχτούμε και να τον αγαπήσουμε με τα καλά και τα κακά του.
Να μη χτίσουμε έναν τέλειο εαυτό στο μυαλό μας, να μην αρνούμαστε τα ελαττώματά μας.
