« When you walk in a dream but you know you’ re not dreaming, signore...Scusa mi, but you see, back in old Napoli! That’ s amore...» ( Dean Martin )
« Vedi Napoli e poi muori », λένε οι Ιταλοί. Έλα στη Νάπολη και μετά μπορείς να πεθάνεις…. έτσι λένε κι ο ταξιδιώτης το καταλαβαίνει μόλις φθάσει σ’ αυτήν τη βασίλισσα του ιταλικού νότου, την αναρχικά γοητευτική και φουριόζα. Και τούτο γιατί η Νάπολη έχει μια γοητεία ασυναγώνιστη, ανήκοντας σ’ εκείνες τις πόλεις που σου θυμίζουν εικόνες καιρών αλλοτινών.
Ήθελα πολύ να ταξιδέψω και να γνωρίσω αυτήν την αυθεντική πόλη με τη συναρπαστική ιστορία των 3000 χρόνων. Φθάσαμε βράδυ Κυριακής στα μέσα του Οκτώβρη και μπαίνοντας στο taxi από το αεροδρόμιο, σχεδόν αμέσως διαπιστώσαμε ότι σχεδόν τίποτε δεν είναι σε τάξη και οι κανόνες δεν τηρούνται, ή τηρούνται κατά βούληση. Υπήρχε φοβερή κυκλοφορική συμφόρηση και ιδιαίτερα άναρχη οδήγηση. « Molto trafico» μας είπε γελώντας ο Ναπολιτάνος ταξιτζής.
Καθώς το taxi μας μετέφερε στο ξενοδοχείο πήραμε μια πρώτη γεύση της νυχτερινής Νάπολης. Παλιά κτίρια, παμπάλαιες πολυκατοικίες που μας έφερναν στο μυαλό σκηνές από τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού.
Περάσαμε από τον Κεντρικό Σταθμό και την παρακείμενη Piazza Garibaldi. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν δίπλα στη via Toledo, και αρκετά κοντά στο ιστορικό κέντρο.
Καταλάμβανε δυο ορόφους μιας παλιάς πολυκατοικίας, αλλά εσωτερικά ήταν άριστα αναπαλαιωμένο και κομψά διακοσμημένο. Τα δωμάτιά του ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα και ιδιαίτερα καθαρά.
Την επόμενη μέρα, αφού πήραμε ένα θαυμάσιο πρόγευμα αποφασίσαμε να διερευνήσουμε τη Νάπολη, κάνοντας την πρώτη βόλτα στα στενά του ιστορικού της κέντρου, που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς τη Νάπολη είναι να την περπατήσει, να ανακατευτεί με τους ντόπιους, να γίνει ένα με το πλήθος ακούγοντας τη μελωδική τους διάλεκτο. Μας είχαν προειδοποιήσει βέβαια να προσέχουμε τα προσωπικά μας είδη γιατί οι κλοπές σ’ αυτήν την πόλη είναι συχνές.
Περπατώντας στην πολύβουη Spaccanapoli, τον κεντρικό δρόμο που χωρίζει την πόλη στα δύο, περάσαμε από πολλές εκκλησιές, τραττορίες και ένα μεσαιωνικό πανεπιστήμιο για να φθάσαμε στην υπέροχη Duomo, τον καθεδρικό ναό της πόλης, αφιερωμένο στον San Gennaro ( Άγιο Ιανουάριο ), εξαιρετικής ωραιότητας.
Συνεχίζοντας τον περίπατο βρεθήκαμε στην Piazza Municipo και στη συνέχεια θαυμάσαμε τη θέα από το Castel Nuovo. Οι ντόπιοι λένε ότι τις γκρίζες πέτρες του κάστρου τις έφεραν από τη Μαγιόρκα.
Στη συνέχεια είδαμε το επιβλητικό Palazzo Reale καθώς και το Theatro San Carlo, διάσημο για την εξαιρετική του ακουστική για να καταλήξουμε στην υπέροχη Galleria Umberto.
Το άπλετο το φως και οι γλυκές ηλιαχτίδες του Οκτώβρη δημιουργούσαν μια απίστευτη θαλπωρή. Τα όμορφα καφέ ήταν γεμάτα κόσμο, ντόπιους και επισκέπτες. Απολαύσαμε τον espresso συνοδευόμενο από τα τοπικά γλυκίσματα ( sfogliatelle και τα « φουσκωτά » baba ) και πήραμε μια ανάσα για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση αυτής της τόσο γοητευτικής και ατίθασης πόλης.
Καθώς περιπλανιόμασταν σε στενά ανηφορικά δρομάκια και σε μεγάλους δρόμους, ένοιωσα πως ζούσα στη Νάπολη του ’ 50, σ’ εκείνες τις λαϊκές πολυκατοικίες μαζί με τις ηρωίδες της αγαπημένης μου Έλενας Φερράντε, στην « Καλύτερη μου φίλη » ( « L’ amica geniale ». Κυρίες που απλώνανε τη μπουγάδα τους στα μπαλκόνια, παιδιά που έπαιζαν στο δρόμο, κύριοι που συνομιλούσαν ζωηρά καπνίζοντας έξω από μικρομάγαζα…. Μια συνηθισμένη μέρα.
Γύρω στο μεσημέρι, με τη σκέψη πως ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την ξενάγηση με ένα τουριστικό λεωφορείο. Έτσι επιβιβαστήκαμε σε ένα hop on – hop off και επιλέξαμε να δούμε και τις πιο χλιδάτες όψεις της πόλης.
Μετά τη Via Caracciolo γεμάτη με σικάτα εστιατόρια και tredy ψαροταβέρνες διασχίσαμε την παραλιακή οδό και απολαύσαμε την απεραντοσύνη της θάλασσας. Φθάσαμε μέχρι το Posillipo στην άκρη του κόλπου της Νάπολης, μια περιοχή με κουκουναριές που στολίζουν την κεντρική οδό, πολυτελείς κατοικίες και υπέροχη θέα στη θάλασσα και στο Βεζούβιο που πράγματι διώχνει μακριά την λύπη.
Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν επιστρέψαμε και καθώς το στομάχι μας διαμαρτυρόταν από ώρα επισκεφτήκαμε την όμορφη trattoria απέναντι από το ξενοδοχείο μας για να φάμε αδιαπραγμάτευτα την υπέροχη pizza margarita, ειλικρινά μοναδική, συνοδεύοντάς την με ντόπιο μπρούσκο κρασάκι.
Την επόμενη μέρα μετά το πρόγευμα ξεκινήσαμε για την Πομπηία, την πολιτεία που ο χρόνος έχει σταματήσει. Την πολιτεία που η καυτή λάβα του Βεζουβίου την σκέπασε στις 24 Αυγούστου του 79 μΧ και που συνεχίζει να « υπάρχει » μέσα στις στάχτες της!
Περιγράφεται πως ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε τα πάντα σε λίγες ώρες. Οι κάτοικοι αντιλαμβανόμενοι τη θεομηνία, είτε τράπηκαν σε φυγή, είτε παρέμειναν στα υπάρχοντά τους, όμως καταπλακώθηκαν από ηφαιστειακά αναβλήματα και τάφηκαν ζωντανοί ή πέθαναν από ασφυξία.
Η επίσκεψη στην Πομπηία ήταν μια μοναδική εμπειρία: σπίτια, επαύλεις πλουσίων, αγορά, ναοί, θέατρα, χώροι ψυχαγωγίας.
Μας εντυπωσίασαν η έπαυλης των Μυστηρίων ( Villa dei Mysteri ) με τις πλούσιες τοιχογραφίες και η Villa dei Vetii χαρακτηριστικό δείγμα σπιτιού εύπορης οικογένειας.
Επιστρέψαμε στη Νάπολη με εικόνες και μνήμες και με τα πόδια μας γεμάτα φουσκάλες.
