Η καλοσύνη ερμηνεύεται ως η ιδιότητα του καλού ανθρώπου και καλός άνθρωπος είναι αυτός που είναι πάντα πρόθυμος να στηρίξει, να συμπαρασταθεί, να δείξει κατανόηση. Η χαρά του άλλου χαρά του, η στεναχώρια του δική του.
Η καλοσύνη είναι μια ιδιότητα που τη χαρακτηρίζει η ευγένεια και η αρχοντιά. Και είναι πάντα υπόλογη σε μια περήφανη και καθαρή συνείδηση.
Υπάρχουν άραγε όρια στην καλοσύνη;
Λογικά, η απάντηση είναι όχι! Ο καλός άνθρωπος είναι καλός, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που τον περιβάλλουν, ανεξάρτητα από τις συμπεριφορές των άλλων.
Η καλοσύνη περιμένει άραγε ανταπόδοση;
Όχι και πάλι, είναι η απάντηση. Οτιδήποτε στηρίζεται στην ανταπόδοση, είναι αλισβερίσι και όχι πράξη καλοσύνης. Είναι κοινωνική υποχρέωση κι όχι πράξη ανθρωπιάς.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Μήπως όμως έχουμε παρεξηγήσει αυτήν την τόσο υπέροχη ανθρώπινη συμπεριφορά;
Συχνά πλέον θεωρούμε την καλοσύνη ως δεδομένη και αυτονόητη. Όχι από όλους φυσικά, αλλά από εκείνους που μας συνήθισαν να είναι καλοί μαζί μας, χωρίς όρους και όρια.
Αξιώνουμε, λοιπόν, να λειτουργούν απέναντί μας πάντα το ίδιο δοτικά, το ίδιο ανθρώπινα. Να έχουν πάντα την υπομονή να δικαιολογούν τις άσχημες συμπεριφορές μας και την αντοχή να τις ανέχονται.
Η αυτοεκτίμηση των καλών ανθρώπων δε λογαριάζεται ως σημαντική. Η ανάγκη τους να τροφοδοτήσουν το δικό τους αυτοσυναίσθημα, δε λαμβάνεται υπόψη. Ο σεβασμός για τις υπερβάσεις στην προσφορά τους θεωρείται διαπραγματεύσιμος.
Στο όνομα μιας δικής μας εγωκεντρικής φιλοσοφίας που μας θέλει στο κέντρο του σύμπαντος, τους γονατίζουμε και τους απαξιώνουμε. Γιατί όχι άλλωστε; Ο καλός άνθρωπος πάντα συγχωρεί, και πάντα δίνει πολλές ευκαιρίες.
Και κάπως έτσι... η καλοσύνη ενός ανθρώπου καταλήγει να γίνεται το κλωτσοσκούφι συμπεριφορών στο όνομα μιας υλιστικής ή συναισθηματικής επιβίωσης.
Γι’ αυτό και στις ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να χαράζονται ξεκάθαρα όρια.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα στο όνομα της καλοσύνης σου να προσβάλλει την αξιοπρέπειά σου.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χειρίζεται τα συναισθήματά σου, κρατώντας ως λάβαρο μόνο τα δικά του.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου δημιουργεί ενοχές, επειδή τόλμησες να πεις «Φτάνει πια!».
Να δίνεις και να δίνεσαι, ναι. Να βοηθάς και να στηρίζεις, ναι. Αλλά όχι χωρίς όρια.
Η καλοσύνη που εκφράζεται άνευ όρων, υποβαθμίζει τη μεγάλη σημασία που έχει ένα «ευχαριστώ» και μια «συγγνώμη». Λέξεις ανθρώπινες, που λειτουργούν ως γιατρικό μέσα στις σχέσεις μας.
Η καλοσύνη δε μας χαρίζεται ως «μάννα» εξ’ ουρανού. Κάποιος την εναποθέτει μπροστά στα πόδια μας. Ας να σκύβουμε, λοιπόν, καμιά φορά και λίγο το κεφάλι κι ας κοιτάμε με σεβασμό και θαυμασμό τον άνθρωπο εκείνο που κατάφερε να γίνει πιο δυνατός από εμάς.
Γιατί η καλοσύνη είναι τελικά πράξη γενναιότητας… Και είναι τιμή για εκείνον που την υπηρετεί με ρίσκο την καρδιά του.
