Είναι η ώρα που θέλω να γράψω και όταν λέω να γράψω, εννοώ τα πάντα.
Ακόμα και στα περσινά και στα πιο παλιά μου υποδήματα, αν και τα λυπάμαι κι αυτά γιατί στηρίζουν τη Δικαία πάντα!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ενώ πριν λίγα δευτερόλεπτα γινόταν της Τροίας ή της Πόπης,- χωρίς να έχω τίποτα με τις γυναίκες με αυτό το όνομα - τότε πέφτει ο ελεεινός διακόπτης του μυαλού μου.
Μπλοκάρουν οι λέξεις εκεί στο σφραγισμένο στόμα.
Το μολύβι κάνει μουτζούρες, αφού το χέρι δεν το βοηθά να γράψει αυτά που περιμένουν στο στόμα φυλακή.
Τα δόντια κρατούν τη γλώσσα αλυσοδεμένη, γιατί είναι αυτός ο άτιμος ο κόσμος που μπορεί και να παρεξηγήσει ακόμα και την παύση που θα κανείς για το κόμμα...
Όμως, ξέρεις, την ουσία δεν την αλλάζει.
Γιατί ό,τι σε σκέψη υπάρχει, πράξη θα γίνει τέλεια και παύλα. Και τα δύο τελευταία τα ορίζω εγώ.
Εγώ θα αποφασίσω πού και πώς θα τα συμπεριλάβω στις προ(τάσεις) μου!
Έχω την τάση να είμαι ανάποδος άνθρωπος... τα καθώς γουστάρω, τα γουστάρω αφάνταστα και να κάνω τα στραβά ίσια και το ανάποδο οπότε θέλω εγώ.
Καμία φορά μου αρέσει να αγναντεύω τον στραβό γιαλό... Εσένα;
#για_αυτούς_που_δηλώνουν_ότι_δεν_είναι
