« Το παράπονό μου διστάζω να το πω, μέσα από την πίκρα της ψυχής μου να μιλήσω » ( Ιώβ 10: 1 )
Ύστερα η μουντάδα διαλύθηκε κι ο ήλιος του Νοέμβρη γέμισε με φως το πρωινό. Οι ακτίδες του της έτσουζαν τα μάτια και δεν την άφηναν να κοιτάξει αντίπερα. Αλλά η γλυκιά θαλπωρή τους άρχισε φιλότιμα να ζεσταίνει την ψυχή της και να τη γεμίζουν με φως. Ξέρει πως τα σκοτάδια πάντα επιστρέφουν όμως για την ώρα συνεχίζει το σεργιάνι σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού: « Ηλιόλουστη μέρα στην ομορφιά σου αφήνομαι / Ψυχικά σηκώνομαι στον ουρανό να φθάσω / Έπαψα πια στο σκότος να αφήνομαι…».
Όταν η θλίψη / κατάθλιψη εγκαταστάθηκε μέσα της, όλα άλλαξαν στη ζωή. Άρχισαν οι μέρες να σκοτεινιάζουν και μια ανεξέλεγκτη αδράνεια την εμπόδιζε να κάνει οτιδήποτε. Ένοιωθε ξαφνικά ν’ αδειάζει από ενέργεια. Σαν να υπήρχε μια πέτρα που της πλάκωνε το στήθος και δεν την αφήνει να κουνηθεί. Ήταν εκείνες οι μέρες που δεν ήθελε να κουνηθεί από το κρεβάτι, δεν άνοιγε τα παντζούρια να μπει το φως. Ήθελε το δικό της εσωτερικό σκοτάδι να πλημμυρίσει την κάμαρη. Κατάφερνε με κόπο να σηκωθεί, δεν ήθελε με τίποτε ν’ ασχοληθεί και ότι άλλοτε της έδινε ευχαρίστηση, την άφηνε πλέον παγερά αδιάφορη.
Ήταν μόνιμα θυμωμένη κι ευερέθιστη, δεν ήθελε με κανέναν να επικοινωνήσει, μάλωνε για ασήμαντες αφορμές με τους δικούς της ανθρώπους κι έπειτα ένιωθε ενοχές, άγχος, φόβο καθώς έμπαινε σ’ έναν φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων. Μια ύπουλη αδράνεια την εμπόδιζε να πάρει τον έλεγχο της ζωής της. Βούλιαζε καθημερινά κλεισμένη στον εαυτό της, περιτριγυρισμένη από τα σκοτάδια της, ευάλωτη και μονάχη. Αισθήματα ματαίωσης, αποτυχίας και αυτοϋποτίμησης την καθήλωναν και μονάχα όταν την τράνταζαν οι λυγμοί, ανακουφιζόταν. Όμως, κάποιες φορές δεν είχε κουράγιο ούτε να κλάψει. Δεν μπορούσε να παλέψει με τους δαίμονες. Τους αγκάλιαζε, τους έκρυβε και παραδινόταν. Πίστευε ότι δεν πρέπει να μιλήσει γι αυτήν την « θλίψη », γιατί κανένας δεν θα μπορούσε να την καταλάβει. Πίστευε ότι « στη χώρα του πόνου ο καθένας μας είναι μόνος ». Είναι όμως έτσι; Είναι το λυκόφως μια μοναχική υπόθεσή;
Πολλοί είναι εκείνοι που αφήνουν την κατάθλιψη να καταδυναστεύει την ύπαρξη και τη ζωή τους και υποφέρουν σιωπηλά, κρατώντας το πρόβλημα κρυφό. Η κατάθλιψη δεν είναι μοναχική υπόθεση. Το κατάλαβε κι εκείνη όταν οι δαίμονες του σκότους την καθήλωσαν και με το ελάχιστο απόθεμα δύναμης αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια. Στην πορεία ένιωσε πως η κατάθλιψη μονάχα έτσι αντιμετωπίζεται. Με την ενεργή αναζήτηση βοήθειας και την αγάπη των δικών της ανθρώπων: « …κοίτα με στα μάτια με υπομονή, διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή. Νιώσε με για να νιώσω κι ας πονάς, είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς ».
Μπορεί κι εσύ να ανήκεις στη μεγάλη ομάδα εκείνων που υποφέρουν από κατάθλιψη. Μίλησες ποτέ για το πώς είναι να συμβιώνεις με τον δαίμονα της θλίψης; Θα μπορέσεις να παλέψεις για βγεις από αυτήν την κατάσταση ή θα κυριαρχήσουν επάνω σου τα σκοτάδια; Ποιος θα είναι ο νικητής; Η κατάθλιψη ή η Ζωή;
Να θυμάσαι πάντα: η κατάθλιψη ευθύνεται για τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνεις. Για εκείνες τις ζοφερές σκέψεις που κάνεις για τον εαυτό σου, τον κόσμο, ακόμα και για τους δικούς σου ανθρώπους. Μάθε όμως τούτο και μην το ξεχάσεις ποτέ: οι μαύρες σκέψεις σου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι σαν να κοιτάζεις τον κόσμο μέσα από την ομίχλη. Η κατάθλιψη ευθύνεται για το ότι δεν σε ενδιαφέρει τίποτε, για το αίσθημα αποτυχίας και ματαίωσης που σε καθηλώνει, για το ότι δεν ελπίζεις πια.
Σκέψου ακόμη: σίγουρα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο περιβάλλον σου πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, να σε κατευθύνουν και να σε στηρίξουν Όταν υπάρχει αποδοχή, κατανόηση, υπομονή, στοργή μπορεί να υπάρξει ενδυνάμωση της ψυχής σου και ελπίδα. Εκείνοι που υποφέρουν - πίστεψέ με, ο αριθμός τους συνεχώς μεγαλώνει στις μέρες μας – γνωρίζουν ότι η κατάθλιψη επηρεάζει το συναίσθημα, την σκέψη, την ενεργητικότητα, την συγκέντρωση της προσοχής, την όρεξη, τον ύπνο και την ερωτική ζωή των ανθρώπων που πάσχουν.
Αν κι εσύ δεν έχεις απλώς άσχημη διάθεση αλλά βιώνεις τα σημάδια της κατάθλιψης μην ντρέπεσαι γι αυτά που νιώθεις, μην κρύβεσαι. ΜΙΛΑ! Πρέπει να αποδεχθείς το πρόβλημα και τον εαυτό σου. Πρέπει να πιστέψεις πως οι ειδικοί αλλά και αυτοί που σε αγαπούν θα σε βοηθήσουν να ενεργοποιήσεις τις δικές σου δυνάμεις και ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ.
« Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε, μόνο εκεί στο βυθό του βρίσκεται η κόλαση και ο παράδεισός μας. Γι' αυτό προς τα εκεί να οδοιπορείς….» ( Μάρω Βαμβουνάκη )
Βάσω Σίδη, Νοέμβρης 2019
