Σε χαζεύω εαυτέ μου.
Σε κοιτώ στον καθρέφτη με προσοχή. Δεν το κάνω συχνά, ίσως πάλι να παραπονιέσαι ότι δε σε πολυπροσέχω. Δε θα έχεις κι άδικο να το λες, εδώ που ομολογούμε τις αλήθειες.
Σε γυρνώ γύρω γύρω. Βλέπω τις ατέλειές σου που είναι και δικές μου.
Όχι, δε μας λες εαυτέ μου και τίποτα εξαιρετικό. Ένα μέσο όρο ενδεχομένως βάσει όλων αυτών που προβάλλονται ως ιδανικά παραέξω.
Μαλλιά που πετάνε, δέρμα αρκετά ξηρό, δάχτυλα όχι πιανίστας, σωματότυπος ανεκτός. Ένα κολάν, μια μπλούζα, ένα all star κι έξω από την πόρτα. Ίσως κι ένα κραγιόν στο τσακίρ κέφι.
Επιμελώς ατημέλητους, έτσι μας λες εαυτέ μου. Κι όντως έτσι είμαστε. Μου γκρινιάζεις ότι σε πειράζει. Θα ήθελες κι ένα φτιαγμένο μαλλί πότε πότε. Θα ήθελες ένα eyeliner, θα ήθελες και μια γόβα στιλέτο. Πολλά θα ήθελες αλλά πέφτεις πάνω στον τοίχο του Εγώ μου, του Εγώ ΜΑΣ και την πατάς.
Πώς να αλλάξω αυτό που είμαι; Πώς μου ζητάς κάτι τέτοιο; Εγώ έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα, έτσι νιώθω άνετα. Δεν μπορείς να με πεις κοκέτα, δεν μπορείς να με πεις και χρέπι. Με λες απλά οκ. Παλεύομαι αν κι εσύ θέλεις το παραπάνω. Ένα παραπάνω όμως που εμένα θα μου βάλει αλυσίδες. Δεν τα μπορώ τα λούσα, δεν τον μπορώ τον παραπανίσιο χρόνο για μένα, για φτιασίδωμα, για κοκεταρία. Ζηλεύω τις άλλες γυναίκες που μπορούν. Έχουν την όρεξη και μπορούν να το υποστηρίξουν. Γίνονται αληθινά όμορφες κι εντυπωσιακές.
Μερικές φορές με πείθεις ότι πρέπει κι εγώ να είμαι όμορφη κι εντυπωσιακή. Τότε περνάω περισσότερο χρόνο στον καθρέφη. Κάνω όλα αυτά που λένε πως πρέπει να κάνει μια γυναίκα για τον εαυτό της. Περιποιούμαι τον εαυτό μου με μεγάλο ζήλο, φορώ τα σέα μου, τα μέα μου, βάζω και τις γόβες τις 12ποντες και κοιτιέμαι. Ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. Μια γυναίκα βλέπω στον καθρέφτη που τη λες και γοητευτική. Αλλά δεν τη γνωρίζω. Δεν είμαι εγώ αλλά κάποια που μου μοιάζει. Κάποια που με την πρώτη ευκαιρία θα πετάξει τις γόβες και θα φορέσει τα μποτάκια της, θα αφήσει τα στρας για τα τζιν, τα δαντελωτά για τα βαμβακερά.
Ντροπή μου το ξέρω. Αλλά τι να σου κάνω που έτσι είμαι; Κι έτσι θέλω να μείνω.
Αμετανόητα απλή ως τα βαθιά γεράματα. Μη με κατηγορείς. Θα ήθελα να είμαι αλλιώς. Θα ήθελα να είμαι σαν όλα αυτά τα κορίτσια που τόσο όμορφα ξέρουν να φτιάχνουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν μπορώ. Δεν ξέρω να το κάνω και δε θέλω να το μάθω κιόλας.
Θέλω να είμαι αυτή που είμαι. Και να μ’ αγαπώ γι’ αυτό που έχω.
Θέλω να μ’ αγαπάς κι εσύ γι’ αυτό εαυτέ μου.
Θέλω να με δέχεσαι και να είμαστε καλά.
Μπορείς;
