Με το βλέμμα στραμμένο στον καθρέφτη

Με το βλέμμα στραμμένο στον καθρέφτη

Τα μαλλιά μου μεγαλώνουν γρήγορα, απελπιστικά ταχύτατα τις περισσότερες φορές.

Από τη μία θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος που έχω ακόμη μαλλιά, γιατί δεν είναι κάτι δεδομένο για τους άντρες της ηλικίας μου.
Το άτιμο το γονίδιο της φαλάκρας, σε εμάς δε χρειάζεται συντροφιά για να δράσει, στα εξαφανίζει και μόνο του. Από την άλλη αυτή η βιασύνη ανάπτυξης, απαιτεί δραστικές λύσεις τις οποίες αποκλειστικά μπορείς να λάβεις πηγαίνοντας στο κομμωτήριο.

Μα για μένα το κομμωτήριο δεν είναι ένα απλό κατάστημα, στο μυαλό μου έχει λάβει μυθικές διαστάσεις. Όλα τα μυστήρια του κόσμου ενωμένα, συνωστισμένα σε κάποια τετραγωνικά μέτρα και εγώ στη μέση αβοήθητος, να επιθυμώ από το χρόνο να τρέξει γρηγορότερα και από τη στιγμή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν επισκέπτομαι κάποιον ιδιαίτερα μυστηριακό χώρο, ούτε κάποια απόκρυφη στοά. Είναι ένα κομμωτήριο όπως αυτά που  γνωρίζετε, με αρωματισμένη ατμόσφαιρα, φροντισμένες και μοντέρνες καρέκλες, εντυπωσιακή και λαμπερή διακόσμηση, περιποιημένες γυναίκες. Και τότε θα αναρωτηθείτε τι να είναι αυτό που μου προκαλεί αυτήν την αμηχανία και η απάντηση που θα σας δώσω ξαφνιάζει και εμένα. Τα βλέμματα.

Μπροστά στον καθρέπτη έχεις το πλεονέκτημα να κοιτάς τον εαυτό σου, αλλά μαζί με αυτόν κοιτάς και τα μάτια της γυναίκας που σε κουρεύει. Και μπορώ να ομολογήσω, ότι με άνεση κοιτώ τα μάτια της όταν κλείνω το ραντεβού, όταν την πληρώνω, όταν την αποχαιρετώ.

Μέσα από τον καθρέπτη όμως είναι όλα διαφορετικά. Υπάρχει ένας ανεδαφικός και παράλογος φόβος ότι μπορεί να εισχωρήσει μέσα μου και να διαβάσει τις σκέψεις μου. Εμφανίζεται μια εσωστρεφής και συνεσταλμένη αμηχανία τη στιγμή που κοιτάμε και οι δύο το ίδιο πρόσωπο -το δικό μου- και το αξιολογούμε. Η αντίδρασή μου άμεση, ένα σχεδόν αντανακλαστικό χαμήλωμα των ματιών και μια ανάγκη περιήγησης και εξερεύνησης οποιουδήποτε αντικειμένου βρεθεί στο οπτικό μου πεδίο. Πιαστράκια, χτένες, μηχανές κουρέματος, μάσκες ομορφιάς, μεταλλικά υποπόδια.

 Όλα μετατρέπονται σε αντικείμενα οπτικής εκμετάλλευσης και αναγκαία ψυχοθεραπευτικά μέσα. Σε εκείνες τις στιγμές κάθε τους λεπτομέρεια αποκτάει νόημα, αφού η διερεύνηση της προϋποθέτει μια επιπρόσθετη και ωφέλιμη σπατάλη χρόνου. Όσο κυλούν τα λεπτά, όσο φτάνουμε στα τελευταία στάδια της διαδικασίας, τόσο περισσότερο η αυτοπεποίθησή μου αυξάνεται και η παρουσία μου στο χώρο γίνεται περισσότερο στέρεα και για τα δικά μου δεδομένα επιβλητική. Με την ολοκλήρωση του κουρέματος όλα επανέρχονται στη συμβατική τους μορφή. Έψυχα και άψυχα αντικείμενα του χώρου αναγνωρίζονται πλέον για αυτό που είναι και εγώ χαλαρός και ασφαλής κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Αρθρογραφία στο e-woman λοιπόν. Σα μια επίσκεψη στο κομμωτήριο. Μα αυτή τη φορά είμαι διατεθειμένος να κρατήσω τα μάτια μου με ακμαιότητα και αυτοπεποίθηση ψηλά. Ίσως γιατί δε φοβάμαι να εισχωρήσει κάποιος στις σκέψεις μου, αφού πρώτος εγώ θα τις εξωτερικεύσω. Το βλέμμα λοιπόν επίμονα στον καθρέπτη.