Όταν αποφεύγεις την πραγματικότητα είσαι δειλός.
Όταν κλείνεις τα μάτια στον πόνο των άλλων είσαι φυγόπονος και εγωιστής.
Η απουσία της ενσυναίσθησης από τη ζωή σου σου παγώνει την ψυχή και σε απομονώνει.
Όταν όμως έρθει η δικιά σου δύσκολη στιγμή θέλεις όλοι να έχουν τα μάτια τους ορθάνοιχτα στραμμένα προς εσένα.
Μπορείς να παραμείνεις αισιόδοξος, θετικός, ρομαντικός, παρέα με την πραγματικότητα. Η ζωή είναι μια χαρμολύπη, είναι γέλιο και δάκρυ μαζί.
Μην αποφεύγεις να κοιτάξεις κατάματα τη ζωή.
Θέλεις δε θέλεις, αργά ή γρήγορα θα σου δείξει η ίδια το πραγματικό πρόσωπό της, χωρίς φίλτρο και ρετουσάρισμα.
Αποδέξου τη ζωή όπως είναι. Μάθε να δίνεις κι όχι μόνο να παίρνεις.
Άνοιξε τα μάτια σου και δες τον πόνο των άλλων.
Θα ανοίξει η ψυχή σου και θα γίνει πιο όμορφη και βελούδινη. Η αγάπη σου προς τους άλλους θα σε κάνει να αγαπήσεις πιο πολύ εσένα τον ίδιο.
Βλέποντας τον πόνο των άλλων, αυτόματα αγαπάς πιο πολύ τον εαυτό σου. Αυτόματα γίνεσαι παράλληλα και δέκτης και πομπός αγάπης. Άνοιξε την καρδιά σου, ξεκλείδωσέ την, μόνο δώρα θα πάρεις, μόνο αγάπη θα λάβεις.
Περικύκλωσε τον εαυτό σου με στοργή, τρυφερότητα, δόσιμο προς τους άλλους και προς εσένα και θα ανακαλύψεις την ομορφιά της γαλήνης και της πληρότητας. Δώσε, πάρε, αγάπησε το πραγματικό πρόσωπο της ζωής και θα σε αγαπήσει κι αυτή.
