Για ένα τίποτα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Εσύ αλλού και γω σε σένα...
Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Απλά συνέβη…
Ίσως έφταιξα, ίσως εγώ μας έφτασα σ’ αυτό το σημείο.
Μα αλήθεια το πλήρωσα και το πληρώνω μέχρι και σήμερα.
Κι ας πέρασε τόσος καιρός από τότε, για μένα είναι σαν να γίναν όλα σήμερα.
Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Ούτε μια μέρα δίχως την αγκαλιά σου.
Χωρίς να νιώσω το κορμί σου πάνω στο δικό μου...
Μα πώς να γυρίσω τον χρόνο πίσω, μάτια μου, να πάρω κάθε αναθεματισμένη λέξη εκείνης της μέρας;
Πόσο ακόμη να πληρώνω για το τότε; Δεν το αντέχει άλλο η καρδιά μου.
Για πόσο ακόμη να σε βλέπω και να κάνω πως δε γνωριζόμαστε; Σκληρό κι απάνθρωπο.
Μα κάποια μέρα να ξέρεις δε θα αντέξω. Θα σε κάνω να δεις μέσα απ’ τα μάτια τα δικά μου πώς είναι να αγαπά και να πονά μόνο ο ένας. Ίσως σου κάνω και καλό, ίσως και σε τρομάξω μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα συναισθημάτων.
Άραγε θα αντέξεις αγάπη μου;
