Για το υπόλοιπο της ζωής μου θα παίζω κρυφτό παντού;

Για το υπόλοιπο της ζωής μου θα παίζω κρυφτό παντού;

Κρυφτό… αλλά ποιος μας ψάχνει;

Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι να είμαι κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο, κάτω από ένα τραπέζι, μέσα σε κάποιο χαντάκι για να μη με βρουν. Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, ιδρωμένες παλάμες, τα μάτια κλειστά, τη καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά και με την αναπνοή μου ίσα που να ακούγεται.
 

Φοβόμουν να βγω, δεν ήθελα να με βρουν, δεν ήθελα να μάθουν πού βρίσκομαι. Ήθελα να είμαι μόνη μου. Ήταν εκείνη η στιγμή που αναζητούσα τη μοναξιά και κανέναν άλλο δίπλα μου. Μόνο εγώ και ο εαυτός μου. Δε με ένοιαζε τίποτα και κανένας, έκρυβα τα πάντα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούσα να κρύψω τον εαυτό μου. Πάντα έψαχνα για την καλύτερη κρυψώνα, από όπου θα μπορούσα να παρακολουθώ τους πάντες χωρίς εκείνοι να μπορούν να με δουν, τις εκφράσεις τους, τις κινήσεις τους.

Ένα παιχνίδι που όλοι, έστω και μία φορά στη ζωή μας, το παίξαμε. Κρυφτό! Ένα παιχνίδι που αν κάποιος ερχόταν και μου έλεγε πως θα το έπαιζα ακόμη αφού είχα τελειώσει το σχολείο, αλλά αυτή τη φορά όχι σε κάποια αυλή αλλά στη ζωή μου, θα γελούσα στα μούτρα του. Θα παίζω κρυφτό για να μη δείξω τα πραγματικά αισθήματά μου και τα αποκαλύψω όταν δεν πρέπει. Για το υπόλοιπο της ζωής μου θα παίζω κρυφτό παντού! Υπάρχουν στιγμές που ίσως να μείνεις κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο για πάντα, και άλλες που θα πάρεις το ρίσκο να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και να πεις «Φτου ξελευθερία!»

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε πια δέκα χρονών, μεγαλώσαμε. Και σε αυτό το παιχνίδι είμαστε εμείς που φτιάχνουμε τους κανόνες.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ