Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θυμάσαι απ τα παιδικά σου χρόνια, και τον τρόπο που είχαν μπει οι αναμνήσεις στο κεφαλάκι σου. Όπως για παράδειγμα όλες εκείνες οι ώρες που σε κρατούσα αγκαλιά μόνο και μόνο επειδή ένιωθα πως το είχες ανάγκη. Ή όταν ένιωθες άρρωστο και περίμενες από μένα να σε κάνω καλά.
Όλες εκείνες οι συνταγές που φτιάχνονταν ειδικά για σένα, και έκαναν τα ματάκια σου να λάμπουν όταν γύριζες απ το σχολείο. Ο τρόπος που ακουμπούσες επάνω μου, και όλες οι έννοιες σου περνούσαν. Γιατί τις έπαιρνα παιδί μου, και τις σκόρπιζα στους πέντε ανέμους, μακριά από σένα. Τα ρούχα σου που ήθελα να είναι πάντα καλοφτιαγμένα, το δωμάτιο σου, καθαρό και τακτοποιημένο.
Αργότερα ο καιρός για το Γυμνάσιο, οι ώρες που περνούσες διαβάζοντας, και η δική μου επιμονή για μόρφωση, για το κάτι καλύτερο και παραπάνω στη ζωή σου. Και τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνες, και όσο εσύ άφηνες πίσω σου εμένα, εγώ κρατιόμουν απ τις αναμνήσεις που είχαμε.
Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε να είσαι το μικρό μου. Μου έδινε τροφή ζωής. Ώσπου αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ενήλικη ζωή σου. Εσένα με την δική σου πλέον οικογένεια. Και ως εκ θαύματος άρχισα να βλέπω πράγματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως μόνο εγώ θυμόμουν.
Άκουγα το δικό μας νανούρισμα με την δική σου φωνή, ξαναζούσα τα παιχνίδια μας, ένιωσα τις αγκαλιές μας. Θυμάσαι ρώτησα ένα βραδάκι που καθόμασταν οι δυο μας;
Θυμάμαι εσένα και πόσο πολύ μου άρεσε που με είχες αγκαλιά... Και δεν μου έλειψε ποτέ η αγκαλιά σου. Όσο και να μεγάλωνα αυτή η αγκαλιά ήταν εκεί για μένα. Και να ξέρεις μαμά αυτό με έκανε τον άνθρωπο που είναι σήμερα.
Η απάντηση σε όλες μου τις ερωτήσεις.
