Χρόνια αδιαφορούσα για τη γνώμη σου, αγνοούσα τα θέλω σου. Ποτέ δεν σε υπερασπίστηκα, πάντα με ένοιαζαν οι άλλοι. Μου έφτανε να έχω γύρω μου δικούς μου ανθρώπους.
Δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα οι δικοί μου έγιναν ξένοι. Τώρα όμως θα σου πω, πως ναι, αν χρειαστεί να με σώσω και γραμμές θα τραβήξω και κύκλους θα κλείσω. Για μια φορά θα δω εμένα, θα σταθώ απέναντί μου! Φτάνει πια, έδωσα, είπα, φώναξα.. Ε!
Φτάνει πια! Δεν σε ξεφτιλίζω άλλο βρε κακόμοιρε εαυτέ, δεν αντέχεις άλλη πίεση. Σε ταλαιπώρησα, μέχρι εκεί που δεν πάει.... "Δώσε και άλλο" σου έλεγα "μπορείς, τρέξε και άλλο αντέχεις, πες και κάνα δεν πειράζει και μη διαμαρτύρεσαι"!
Μέχρι που μια μέρα δεν άντεξες άλλο, ξέσπάσες, με τρόμαξες. Δεν είχες κάτι άλλο να δώσεις, μα ούτε και άλλες αντοχές. Θηλιές γίναν τα "δεν πειράζει", σε έπνιξαν. Κοίτα να δεις που με ξύπνησες απ' τον λήθαργο, σε είχα ξεχάσει η αλήθεια είναι. Σε θεωρούσα ανούσια παρέα, δεν σε άκουγα, μα πάνω απ' όλα δεν σε ένοιωθα.
Αληθινούς ανθρώπους ζητούσες, μες στους ψεύτικους σε έριχνα... Να μη σε καταπιέζω ήθελες μα εγώ σε έπνιγα μαζί με τα συναισθήματα μου. Χρόνο μου ζητούσες μα δεν προλάβαινα, έπρεπε βλέπεις να τρέξω. Έτρεχα λοιπόν σε όλους εκείνους τους δήθεν. Σε όλους εκείνους που όταν κατέρρευσε, έφυγαν. Το περίμεναν βλέπεις... Σου πέταξαν ελαττώματα, ενοχές κι έκαναν γαργάρα όλα εκείνα που έδωσες.
Πάμε λοιπόν τώρα που ξύπνησα μπας και προλάβουμε ως το τέλος να τα βρούμε, να είμαι καλά μέσα από εσένα. Να χορεύω μέσα στον μικρό μου κύκλο, να με κοιτάνε λίγα μάτια και να με αγαπάνε για ό, τι είμαι. Να κάνουν πίσω όταν χορεύω και μπροστά όταν πέφτω. Θα σε σέβομαι για να με σέβονται...
