Πολλοί μύθοι είναι αφιερωμένοι στον έρωτα. Οι άνθρωποι αναλώνονται διερωτώμενοι γιατί να υπάρχει τόση δυσκολία γύρω από ένα συναίσθημα. Γιατί να βασανίζονται για να βρουν την αγκαλιά που θα κουμπώσει με τη δική τους; Ερώτημα θεμελιώδες. Αιώνια, πανάρχαια απορία. Ο πρώτος που ασχολήθηκε με την κορωνίδα των συναισθημάτων ήταν ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιό του».
Ο φιλόσοφος, σε έναν από τους πολλούς διαλόγους του με το μαθητή του Σωκράτη παραθέτει ίσως τον ομορφότερο μύθο που γράφτηκε πότε για τον έρωτα. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι άνθρωποι ήταν στην πρωταρχική τους μορφή στρογγυλές οντότητες με δύο πρόσωπα, τέσσερα χέρια και άλλα τόσα πόδια. Δύο άνθρωποι ενωμένοι, και κατ’ επέκταση παντοδύναμοι. Οι ικανότητες δύο ανθρώπων που ήταν ένα, ήταν τόσο διευρυμένες που οι θεοί φοβήθηκαν πως θα χάσουν την εξουσία τους και θα υπερνικηθούν. Έτσι, αποφάσισαν να χωρίσουν την ισχυρή οντότητα σε δύο άτομα. Οι άνθρωποι, όμως, όντες συνηθισμένοι στην απόλυτη ένωση, άρχισαν να αγκαλιάζονται, ώστε να βιώσουν την παλιά πληρότητα.
Αυτή η ιστορία εξηγεί την αέναη αναζήτηση των ανθρώπων για μια αγκαλιά. Όχι μια τυχαία, αλλά τη σωστή. Αυτή από την οποία τους απέκοψαν με βία. Ο καθένας από την αρχή έως το τέλος της ζωής του ψάχνει για το άλλο του μισό. Για εκείνο το άτομο που είναι σα να ήταν από πάντα δίπλα του. Που θα τα κάνει όλα πιο εύκολα. Που θα σε συμπληρώνει, γιατί θα είναι ο υπόλοιπος εαυτός σου από τον οποίο σε χώρισαν.
Μιλώντας για την έννοια του άλλου μισού δεν αναφέρομαι σε προοσωπικότητες ανολοκλήρωτες και ζωές διαιρεμένες. Άλλα σε ανθρώπους που ξέρουν να αναγνωρίζουν τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει με το άτομο που έχουν επιλέξει να βρίσκεται δίπλα τους. Και το μυστικό στη ζωή είναι ένα. Να ξέρεις πως είσαι άτομο χωρίς ελλείψεις. Ακόμα κι αν αυτό απορρίπτει το μύθο του φιλοσόφου, πρέπει να αναζητάς το άλλο σου ολόκληρο.
