Υπάρχουν πολλά που ποτέ δεν κατάφερα να σου πω. Δεν πρόλαβα; Δεν με άφησες; Δεν είμαι σίγουρη.
Θέλω, όμως, να στα πω. Έστω κι έτσι. Ό,τι κι αν έγινε, είναι κρίμα να μην γνωρίζεις.
Αγάπησα τα μάτια σου από την πρώτη στιγμή. Τότε, που ήμασταν ακόμη παιδιά. Θα περνούσαν χρόνια για να προσδιορίσω το χρώμα τους και όλα αυτά που κρατούσαν κρυμμένα βαθιά.
Πάντα με τα μάτια επικοινωνούσαμε. Ίσως και με ένα δειλό χαμόγελο. Τα λόγια μας, έλεγαν άλλα. Δεν με ένοιαζε. Σε ήξερα κι ας μην μου είχες αποκαλυφθεί. Εδώ, δεν είχες αποκαλυφθεί ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι εσύ, όμως, με ήξερες. Συμπλήρωνες τις φράσεις μου, γελούσες με τα πιο χαζά μου αστεία και με κοιτούσες με ΑΥΤΟ το βλέμμα όταν νόμιζες πως δεν έβλεπα.
Όπως ξέρεις, όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τελικά αρκετό.
Σου γράφω τώρα, 15 χρόνια μετά. Μεγαλώσαμε. Άλλαξες και άλλαξα.
Μα, τα μάτια σου, έμειναν ίδια.
Ξέρω ότι, πλέον, είναι πολύ αργά για εμάς. Ο χρόνος μας έληξε. Η κλεψύδρα δεν μπορεί να γυρίσει. Έχω πάψει πια να στεναχωριέμαι, ξέρω πως έτσι έπρεπε να γίνει. Μερικοί άνθρωποι είναι γραφτό να συναντηθούν, να μάθουν ο ένας από τον άλλον, μα να μην καταλήξουν μαζί. Όχι έτσι όπως, κάποτε, ονειρεύτηκαν.
Σ’ ευχαριστώ για τα ‘’μαθήματα’’. Σ’ ευχαριστώ για τα ηλιοβασιλέματα και για το πράσινο των ματιών σου. Δεν σε ξεχνώ. Πρέπει, όμως, να προχωρήσω. Κι εσύ το ίδιο.
Να είσαι ευτυχισμένος.
