Φωτογραφί-ΖΩ: «Σε υπερλατρεύω»

Η ιστορία μιας φωτογραφίας: «Σε υπερλατρεύω»...

Ορκισμένος εκπρόσωπος της επιστήμης και λάτρης της χημείας, απέφευγε σαν τον διάολο το λιβάνι τη θεωρητική.
Η γραμματική δε, ήταν το χειρότερό του.

Για εκείνον δεν υπήρξε ποτέ χρόνος παρατατικός ή αόριστος.
Ούτε και στον μέλλοντα πίστευε.

Ζούσε για τον ενεστώτα, κάθε τι σε υπερθετικό βαθμό.

Όταν ο έρωτας του χτύπησε την πόρτα ήταν πια μεγάλος. Αυτήν την πόρτα, δεν του την έκλεισε ποτέ γι' αυτό και πρόλαβε και τον έζησε.
Ο έρωτας όμως, δεν άργησε να φύγει από τη ζωή του.
Δεν ήταν πια κανένα παιδαρέλι για να πιστεύει σε φτερωτούς θεούς και ροζ σύννεφα.
Η αγάπη όμως, που δεν γνώρισε ποτέ άλλοτε πριν, είχε έρθει για να μείνει οριστικά.

Αυτή τον έκανε να πιστέψει στον μέλλοντα, να κάνει σχέδια, να ονειρευτεί λίγο πιο πέρα.
Αυτή τον μετέτρεψε από άσπονδο εχθρό της γραμματικής σε αχώριστο φίλο της.
Το αγαπημένο του σχήμα δεν ήταν άλλο από αυτό της υπερβολής.

Εκεί που ζούσε και τη ζωή του.

Το παράπονο του ήταν ότι δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει με λόγια όσα ένιωθε, μονάχα με σημειώματα.
Το τελευταίο που της έγραψε με γκράφιτι στον τοίχο της πολυκατοικίας τους έλεγε: "ΣΕ ΥΠΕΡΛΑΤΡΕΥΩ".
Όταν της το έδειξε ήταν και η μοναδική φορά που μίλησε για κάτι σαν κι αυτό.
Της ψιθύρισε στ' αυτί: "λίγο με περίσσια υπερβολή"...