Αποφασίζεις να βγεις ραντεβού μετά από 65 μέρες καραντίνας.
Συναντιέστε σε εξωτερικό χώρο φυσικά. Για περπάτημα.
Κρατάτε αποστάσεις ασφαλείας φυσικά.
Στην αρχή είναι βολικό γιατί έτσι κι αλλιώς υπάρχει αμηχανία.
Οπότε καλύτερα από μακριά, λες.
Όσο όμως περνάει η ώρα συνειδητοποιείς πως σου αρέσει.
Κάτι στον τρόπο που μιλάει, κάτι στον τρόπο που σε κοιτάζει.
Και τι γίνεται τώρα;
Θες να σε πλησιάσει και δεν μπορεί.
Πού πήγαν τώρα τα τυχαία εκείνα αγγίγματα των πρώτων ραντεβού;
Τι κάνεις τώρα που θες να σπάσεις τις αποστάσεις ασφαλείας;
Αποφασίζεις για λίγο ακόμα να κρατήσεις αυτές τις αποστάσεις.
Για λίγο, λες, και σου φαίνεται μια αιωνιότητα.
Τον κοιτάς έτσι από απόσταση.
Σε κοιτάζει και αυτός.
Η αλήθεια είναι πως αυτό το ενάμιση μέτρο που σας χωρίζει, σου δίνει μια καλή οπτική.
Μπορείς να παρατηρήσεις τα πάντα πάνω του.
Και η αλήθεια είναι πως αυτή η απόσταση όντως σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, από πολλές απόψεις.
Σου δίνει και εκείνη την αίσθηση ελευθερίας πως δεν απειλείσαι από κάτι.
Και είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που θες να απειληθείς πιο πολύ από ποτέ.
Άραγε να σκέφτεται τα ίδια με σένα, αναρωτιέσαι;
Και πάνω εκεί, νιώθεις το χέρι του να πιάνει το δικό σου. Με μια αποφασιστική κίνηση σε φέρνει σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του.
Και εσύ τώρα πρέπει να σκεφτείς για εκείνα τα μικρόβια που σκορπίζονται με τα σταγονίδια και μεταδίδουν τα πάντα.
Αλλά δεν σκέφτεσαι…
Εσύ τώρα θες να του πεις να κρατηθεί μακριά.
Αλλά δεν το λες…
Δεν υπάρχει ιός. Ούτε αποστάσεις ασφαλείας.
Υπάρχετε μόνο εσύ και εκείνος.
Σε φιλάει.
Λίγη ώρα μετά, γυρίζοντας στο σπίτι σου, ευχαριστείς τον κορωνοϊό και τις αποστάσεις ασφαλείας που κατήργησαν όλα αυτά που θεωρούσες απειλή στο πρώτο ραντεβού.
Ένιωσες να αφέθηκες πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Οπότε ίσως ο κορωνοϊός να σας έφερε πιο κοντά…
Πού ξέρεις;
