Αυτοί που κάποτε έδωσαν την καρδιά τους, την έχασαν γιατί την είχαν δώσει.
Χωρίς να τους ζητηθεί, χωρίς ίσως να το επιλέξουν συνειδητά.
Κι όμως τους βλέπεις και γελούν, βοηθούν, χαρίζουν τον καλύτερο εαυτό τους πάντα, γιατί αυτή είναι επιλογή και στάση ζωής. Λένε πως δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν έχεις.
Λένε πως δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Λένε επίσης πως αν θέλεις να πάρεις, γεμίζεις μόνο όταν δώσεις ότι θες να πάρεις. Γι αυτό, μην τους λυπάσαι. Λένε , πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη. Αγάπη που γεμίζει την καρδιά σου, ανάγκη για προσφορά που δεν έχει δέκτη. Κάθεται και λιμνάζει μέσα μας σαν καθαρό νεράκι, που με τον καιρό γίνεται θολό.
Με αυτή την έννοια, αυτοί που κάποτε έχασαν την καρδιά τους, ίσως δεν την έχασαν ποτέ. Γέμισαν δίνοντας. Χαίρονταν προσφέροντας αγάπη, χάδι, βοήθεια, υποστήριξη. Κάποιες φορές πληγώθηκαν ίσως γιατί η προσφορά τους αντίκρισμα δεν είχε. Έμειναν με αδειανά τα χέρια, με μάτια κενά από απόγνωση, με μυαλό σε σύγχυση. Κανείς όμως δεν τους είχε υποσχεθεί το αντίθετο. Κανείς δεν τους εξασφάλισε απ την αρχή πως αφού αγάπησαν θα αγαπιούνταν. Δεν έδωσαν απλόχερα με στόχο να πάρουν. Οικειοθελώς προσφέρθηκαν γιατί έτσι έχουν μάθει… να δίνουν άμετρα και χωρίς λογική.
Αυτοί που κάποτε έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους, όταν όλα γύρω τους άλλαξαν, και ένιωσαν μετέωροι, πληγώθηκαν μα συνεχίζουν γενναία να περπατούν. Έκαναν την λύπη μαξιλάρι καθαρό, και τα βράδια κοιμούνται σαν μωρά, γαλήνιοι. Έπραξαν όπως ένιωθαν. Μόνο έτσι ίσως μπορείς να «χάσεις» την καρδιά σου. Παροδικά μόνο …γιατί η αγάπη γεννά αγάπη. Η αλήθεια γεννά φως. Η χαρά του να δίνεις γεννά, αξιοπρέπεια. Συνεχίζουν και ας χρειάζεται κάποιες φορές να νανουρίσουν τα όνειρά τους.
Αυτοί που κάποτε χάνουν την καρδιά τους, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους με την ίδια θέρμη όπως τους άλλους. Μαθαίνουν να φροντίζουν την ψυχή τους, να περιθάλπουν το σώμα τους, να γελούν στον καθρέφτη, να ευχαριστιούνται την ύπαρξη τους και να την χαρίζουν με αυτοσεβασμό.
Γεννήθηκαν να δίνουν και να ζούνε την στιγμή αθώα, σαν παιδιά. Καταραμένοι από κούνια, να πιστεύουν. Καταραμένοι; Όχι! Ευλογημένοι ! Δεν είναι οι χαμένοι. Χαμένοι είναι αυτοί που νομίζουν πως τους ξεγελούν. Και αν κάποτε λυγίζουν γιατί οι επιλογές τους δεν ήτανε σωστές, πάλι θα βρουν την άκρη στο μονοπάτι τους το δύσβατο. Μην τους λυπάσαι.. Μόνο ο θαυμασμός τους πρέπει !
«Για όλους αυτούς που ταξιδεύουν
Με βλέμμα πάντα στην καρδιά
Μόνο μια προσευχή θα κάνω
Πάντα να υπάρχει αγκαλιά»
