Μοναχικότητα. Μια λέξη που συνοδεύει τους ανθρώπους από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Όχι όλους. Μόνο όσους την επιλέξουν. Και την επιλέγουν πολλοί. Ίσως να μην τους βλέπεις. Γιατί δεν πλασάρουν τη δήθεν ευτυχία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχουν απεκδυθεί την ατομική τους οντότητα για χάρη της συλλογικής αποδοχής.
Συχνά οι άνθρωποι αυτοί σου φαίνονται στρυφνοί, απόμακροι, πιθανόν λίγοι για τη δική σου χαρά και δοτικότητα. Και αναρωτιέσαι πώς μπορεί κάποιος να ζει μόνος; Δεν του λείπει μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο; Με ποιον μοιράζεται τη χαρά του; Και ποιος κόβει τη λύπη του στα δύο;
Θα έχει πληγωθεί πολύ, σκέφτεσαι. Απογοητεύτηκε και αποφάσισε να μην εμπιστευθεί ποτέ ξανά. Κανέναν. Ο μόνος που δεν μπορεί να σε απογοητεύσει είναι ο εαυτός σου. Και έτσι κάθε σπιθαμή ξένου σώματος πάνω του τού μοιάζει απειλή και μυρίζει επικείμενο θάνατο.
Η επιλεγμένη μοναχικότητα κάνει ένα μεγάλο δώρο στη φύση του. Μαθαίνει τον εαυτό του, στηρίζεται στις δυνάμεις του. Και η ευτυχία του δεν κρέμεται από σχοινιά έτοιμα να κοπούν. Γίνεται ανεξάρτητη ψυχή και σώμα.
Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν πρέπει να λογίζεται ως υπεροχή. Για να ζεις πραγματικά δεν μπορείς να βιώνεις τα πάντα μόνος. Θα έρθουν στιγμές που θα κοιτάξεις γύρω σου και το κενό θα σε καταπιεί.
Ένας άνθρωπος κλειδωμένος οφείλει και να δίνεται. Όχι όμως από ανάγκη, αλλά από επιλογή. Δε θα χαριστεί για να μπορέσει να υπάρξει. Θα δοθεί, ίσως με επιφύλαξη και τόκο σε όποιον το αξίζει. Σε αυτόν που η ποιότητά του θα υπερνικήσει το φόβο. Σε αυτόν που θα καταφέρει να τον κάνει πιο ευτυχισμένο απ’ ότι κατάφερε να είναι μόνος του.
