Αν θες να επιβιώσεις, κράτα την παιδική σου ειλικρίνεια φυλακισμένη

Αν θες να επιβιώσεις, κράτα την παιδική σου ειλικρίνεια φυλακισμένη

Είναι αυτή η ειλικρίνεια με την οποία γεννιόμαστε αδάμαστη.

Στην παιδική ηλικία έννοιες όπως τακτ, διπλωματία και η ύπαρξη δευτέρων σκέψεων ζουν κάτω από τη σκιά της ειλικρίνειας. Τα παιδιά μιλούν ευθέως εκφράζοντας συχνά με άκομψο τρόπο -κατά εμάς τους ενηλίκους- την αλήθεια όπως την εκλαμβάνουν, φέρνοντάς μας σε αμηχανία και σε θέση να προσπαθούμε να απολογηθούμε για όσα γλιστρούν από το παιδικό αθώο στοματάκι.

Και κάπου εκεί αρχίζουμε να του εξηγούμε πως δεν έπρεπε να πει τον φαλακρό κύριο φαλακρό γιατί δεν ήταν σωστό. Πως θα πρέπει να υπομείνει να κάνει παρέα με το Χ παιδάκι, άσχετα αν δεν ταιριάζει μαζί του ή δεν επιθυμεί να κάνει παρέα γιατί είναι κρίμα να είναι μόνο του. Οι προθέσεις μας είναι σίγουρα καλές, τα αποτελέσματα όμως;

Μεγαλώνοντας όλοι, κάπου αφήσαμε αυτή την ειλικρίνεια θαμμένη σε μια βαθιά πτυχή της μνήμης, στο μικρό κομμάτι των παιδικών αναμνήσεων. Μάθαμε να κολακεύουμε, να ωραιοποιούμε τα λεγόμενα και τις σκέψεις μας ή ακόμη και να αποκρύπτουμε παντελώς την αλήθεια.

Πόσες φορές δεν αφήσαμε τη φίλη μας να φορά κάτι που δεν τη κολακεύει για να μη τη στεναχωρήσουμε ενώ το παιδί μέσα μας ήθελε να τσιρίξει σε παχαίνει, σε κονταίνει, άλλαξε το; Πόσες άλλες δεν κάναμε τα στραβά μάτια σε κάτι που ήταν εντελώς προσβλητικό απέναντι μας από φόβο μήπως αντιδρώντας χάσουμε τη φιλία/σχέση/δουλειά μας;

Έχοντας την ίδια στιγμή ένα ροδαλό μικρό πλασματάκι, κατακόκκινο, μέσα μας να κοντεύει να πνιγεί από το δίκιο του; Όχι, η αλήθεια, αν με ρωτάς, είναι πως δεν επιβιώνεις όντας 100℅ αληθινός, ο ενήλικος κόσμος είναι γεμάτος κολακεία και διπλωματία κι αν θες να επιβιώσεις κρατάς την παιδική σου ειλικρίνεια δεμένη, φυλακισμένη.

Μα πού και πού να θυμάσαι αυτό το λιλιπούτειο ειλικρινές πλάσμα που υπήρξες.
Και να σαι περήφανος γι' αυτό, όπως κι εγώ καμαρώνω την ειλικρίνεια του γιου μου, μαθαίνοντάς τον τρόπους ενηλίκων..