Ζητείται ανόθευτη, αειθαλής φαντασία να κυοφορήσει.
Να γεννήσει ίχνη ελευθερίας.
Αναζητείται η πλατυτέρα τέχνη.
Η έκφραση της και ο κάθε αναστεναγμός της.
Το χρώμα, ελεύθερο στον καμβά να γεννά συνδυασμούς.
Ο ήχος, ασυντόνιστος στο κενό να γεννά μελωδίες.
Τα γράμματα, ασύλληπτα στο χαρτί να γεννούν λέξεις.
Πρωτόλειους, πρωτάκουστες, πρωτογραμμένες.
Για κάποιους ακούγεται σαν πολύ ελευθερία.
Ασήκωτη ελευθερία, ακροσφαλής ελευθερία.
Και αν εξαφανιστεί η τέχνη; Aν επιτηρηθεί η τέχνη;
Αν σμικρυνθεί η απεριόριστή της δύναμη;
Aν ανασταλεί η ασυγκράτητή της ορμή;
Aν λησμονηθεί η ατέρμονη της μνήμη;
Τότε η φαντασία θα σφραγιστεί.
Τότε η ελευθερία θα μείνει αγέννητη. Ασχηματοποίητη. Λανθάνουσα.
Να μια ελπίδα για τη σκλαβωμένη, την περιχαρακωμένη σκέψη.
Ας δικαστεί λοιπόν η τέχνη.
Από όσους ανούσια καταναλώνουν ανάσες και ξοδεύουν όνειρα.
Αυτοί μπορούν τώρα απλά να δικάσουν.
Μα δε θα μπορέσουν ποτέ να καταδικάσουν.
Γιατί, το παρόν μονάχα τους αναλογεί.
Και η καταδίκη θα μπορεί να επισφραγιστεί στο μέλλον.
Και το μέλλον, μόνο με χρώματα, ήχους, γράμματα,
ελεύθερα περιγράφεται.
