Συνηθίζω να λέω στα παιδιά και τους εφήβους πως η αυτοεκτίμησή μας χτίζεται τουβλάκι-τουβλάκι.
Για κάθε επιτυχία αλλά και για κάθε αποτυχία που ξεπέρασα ή διαχειρίστηκα επιτυχώς, τοποθετώ ένα τουβλάκι στον τοίχο της αυτοεκτίμησης.
Αυτό όμως που πρέπει να θυμάμαι είναι πως όταν κάνω κάποιο λάθος ή όταν κάτι πάει στραβά, δεν γκρεμίζεται ολόκληρος ο τοίχος.
Ακούω συχνά να λένε «πάει καταστράφηκα», «είναι καταστροφή που δεν πέτυχα τον στόχο μου», «τίποτα δεν κάνω καλά», «όλα λάθος τα κάνω», «αφού δεν κατάφερα αυτό, είμαι χαζός» και αυτά είναι μόνο λίγα από τα όσα σκέφτονται τα παιδιά και οι έφηβοι. Εδώ που τα λέμε και εμείς μπορεί να σκεφτούμε ενίοτε έτσι. Και εμείς μπορεί να σκεφτούμε πως γκρεμίζονται όλα, όταν κάνουμε μια λανθασμένη κίνηση. Εκείνη τη στιγμή του λάθους, έχουμε την τάση να ξεχνάμε όλα όσα έχουμε καταφέρει στη ζωή μας.
Θα πρότεινα λοιπόν να κοιτάμε πιο συχνά τον τοίχο της αυτοεκτίμησής μας, μικροί και μεγάλοι.
Να θυμίζουμε στον εαυτό μας τα όσα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα. Τα όσα μας έφεραν στο εδώ και τώρα μας.
Να λέμε κάθε μέρα τα μικρά μπράβο μας.
Να μην περιμένουμε να γίνει κάτι σπουδαίο για να μας επιβραβεύσουμε.
Να κοιτάμε τι κάναμε καλά στην κάθε μέρα.
Να εστιάζουμε στις ικανότητές μας.
Να κοιτάμε τα αδύναμα σημεία και τα λάθη μας, όχι για να μας κατηγορήσουμε αλλά για να μας δείξουμε τον δρόμο να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.
Να δίνουμε όνομα σε κάθε τουβλάκι με το οποίο χτίσαμε βήμα-βήμα την αυτοεκτίμησή μας.
Και να θυμόμαστε κάτι ακόμα: δε χρειάζεται να είμαστε καλοί σε όλα για να έχουμε θετική αυτοεικόνα και αυτοεκτίμηση.
Αρκεί μονάχα να αναγνωρίζουμε ένα-ένα τα υλικά που χτίσαμε τον τοίχο μας.
Και αν όλο αυτό γίνεται με μπόλικη αγάπη για τον εαυτό μας, ο τοίχος μας θα είναι ακόμα πιο γερός!
