Ίσως έχει τις καταβολές της σε κάποιες μυστηριώδεις διαδικασίες της εξέλιξης. Ίσως είναι μια υλιστική ανάγκη ορμονικής ρύθμισης.
Πιθανά είναι μια ψυχολογική απαίτηση και ένα υποσυνείδητο προαπαιτούμενο. Στο μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου. Λίγο πριν η καινούργια ημέρα, μας καλέσει στο πεπερασμένο της ταξίδι. Τότε που όλα μας τα κύτταρα, αρχίζουν να αναταράζονται. Να διεγείρονται. Να αφουγκράζονται ξανά τη ζωτικότητά τους.
Τότε είναι η στιγμή, που η πρωινή αγκαλιά αποκτάει μυθικές διαστάσεις.
Ποτέ άλλοτε η αναδίπλωση του ενός, πάνω στο σώμα του άλλου, δεν έχει τόση συναισθηματική αξία. Ποτέ άλλοτε η ταύτιση των δύο αναπνοών, δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη πληρότητα. Ποτέ άλλοτε οι χτύποι των δύο καρδιών, δε φτάνουν σε ακριβέστερο συντονισμό. Ποτέ άλλοτε το ρίζωμα των δύο ζωών, δεν είναι τόσο στέρεο, όσο εκείνη τη στιγμή. Τότε που ο καθένας είναι εκτεθειμένος στο μαγευτικό λήθαργο του ύπνου. Τότε που η αλήθεια του καθενός, φαντάζει ξεκάθαρα, ειλικρινής και ακέραιη.
Ένα κεφάλι κάτω από ένα πηγούνι. Ή δύο κεφάλια αντικριστά. Ή δύο κεφάλια σε παράλληλη διάταξη. Και χέρια, σαν απλωμένα κλαδιά να αναζητούν ένα κορμό να αναρριχηθούν. Σαν κάβοι πολυταξιδεμένοι, να αναζητούν τις ατομικές τους απάνεμες δέστρες. Να αναζητούν μια ανθρώπινη ανάσταση, μέσω της λησμονημένης αξίας της αγκαλιάς.
Και κορμοί ατάραχοι, ακλόνητοι, να μετασχηματίζουν την ύλη σε αύρα.
Και αυτή να αιωρείται από πάνω. Και να μετατρέπεται από την υγρασία των αναπνοών, ξανά σε ύλη. Και να βρέχει τα σώματα με σταγόνες αγαλλίασης, ερωτισμού και συναισθηματικής απίθωσης. Και τα πόδια, παιχνιδιάρικα και με σκανδαλιάρικους λικνισμούς, να αναζητούν το ένα το άλλο, έτσι ώστε να κλείσει ο κύκλος της ταύτισης. Έτσι ώστε οι ρίζες, να σταματήσουν να είναι μετέωρες στο χρόνο. Να μετατραπούν σε συμπαγή και αχώριστη μάζα.
Ποτέ ξανά κάτι τόσο πολύτιμο δεν εμφανίζεται με τόσο μεγάλη ποικιλία: στάσεων, θέσεων, αναπνοών, σφυγμών, αγγιγμάτων. Γιατί η πρωινή αγκαλιά ξέρει, πως δεν είναι απλά μια δέσμευση. Ξέρει πως δεν της αξίζουν κατευθυντήριες γραμμές και συμβιβασμένες υποχρεώσεις. Το ασυνείδητο, το αυθόρμητο, το ελεύθερο είναι αυτό που αναζητεί. Και αυτό είναι που της δίνει αυτό τον χαρακτήρα, τον απέραντο, τον απόλυτο. Τον ατέρμονο...
