Ξέρεις, κάποτε ήθελα να γυρίσω τον κόσμο, βοηθώντας τον, γνωρίζοντάς τον. Της ηλικίας η αυθόρμητη πηγή έμπνευσης ήταν ο άνθρωπος και η ευημερία του.
Επιστρέφω στη μνήμη και με πονά η απώλεια του δικού μου ονείρου. Τώρα μόνο μπορώ τη σκέψη μου να αποτυπώνω και ας πονάει και αυτή πολλές φορές.
Άχρηστα λευκά χαρτιά με μαύρες καρικατούρες της αρρωστημένης ψυχής, αυτής που δεν μπόρεσε το όνειρο να ζήσει.
Λίγο πριν ήταν έτοιμη, λίγο μετά ανήμπορη.
Δε σχεδιάζουμε τη ζωή, δεν μπορούμε, μόνο την ακολουθούμε με τα πιο όμορφα ρούχα μας, τα πιο όμορφα χρώματά μας, τα πιο όμορφα χέρια δεμένα με τα χέρια του συνοδοιπόρου μας.
Αλλιώς μόνοι. Μόνοι στην πάλη μας για τούτη τη ζωή, στην ελπίδα κάποιας άλλης, στο να σώσουμε τα ερείπια μιας προηγούμενης. Κανείς δεν ξέρει πού θα τον βγάλει το δικό του ταξίδι.
Στριμώχνουμε το χρόνο στις αβάσταχτες επιθυμίες μας, στις αμέτρητες ανάγκες που απλά δημιουργούμε.
Το καλύτερο φάρμακο μια αγκαλιά σφιχτή. Άπιαστο και αυτό, που χρόνος για απλότητες.
Πνιγήκαμε στο δήθεν, στο μεγάλο και στο σπουδαίο.
Ατένισε τη θάλασσα, τον ουρανό, τα δέντρα. Μύρισε το βρεγμένο χώμα, το καπνό από τα καμένα ξύλα στο τζάκι, τον αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπό σου, περπάτησε ξυπόλητος στο χώμα, ανέπνευσε.
Γίνε γη, γίνε φύση, γίνε άνθρωπος και γέμισε με αγάπη. Τότε έχεις ζήσει.
