Ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι ήταν το φετινό, που διάβηκε στη σκιά του COVID, της υγειονομικής κρίσης και της μυθολογίας που διεκδικεί την αλήθεια. Στον απόηχο τούτου του παράξενου Ελληνικού καλοκαιριού, νωπές είναι ακόμα οι μνήμες. Μνήμες με μιαν ακολουθία από γαλάζιες θάλασσες και καράβια που αρμενίζουν.
Στις αρχές του Ιουλίου αποφασίσαμε να αποδράσουμε και να περάσουμε λίγες ξέγνοιαστες μέρες στη Σκόπελο. Τα νησιά των Σποράδων τα αγαπάμε και τα γνωρίζουμε καλά καθώς πολλές φορές τα επιλέξαμε για τις καλοκαιρινές διακοπές. Η Σκόπελος είναι υπέροχη, είναι το νησί με τις 360 εκκλησιές και τα μοναστήρια, τους γραφικούς οικισμούς και τα κατάλευκα σπίτια. Υπήρξε ένα low profile νησί σε σύγκριση με την κοσμοπολίτισσα Σκιάθο, που έγινε περισσότερο δημοφιλής και τη γνώρισε ο κόσμος μετά την προβολή της ταινίας «Mama mia». Όμως, οι περισσότερο μυημένοι, όπως κι εμείς, γνωρίζουν τις φυσικές ομορφιές του νησιού, που δίκαια χαρακτηρίζεται σαν: « πράσινο και γαλάζιο νησί» από την διεθνή οργάνωση γεωπολιτικής. Αληθινά, το πράσινο του πεύκου και του λιόδενδρου που κατακλύζουν κάθε εκατοστό δένει αριστοτεχνικά με το γαλάζιο του ουρανού και τα γαλαζοπράσινα/κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου.
Αν και ξεκινήσαμε από το λιμάνι του Βόλου
ένα συννεφιασμένο πρωινό με δυνατούς ανέμους, το ταξίδι εξελίχτηκε ήσυχα με λίγους ταξιδιώτες και πολύ ευγενικό πλήρωμα. Το μεσημεράκι, φτάνοντας στο λιμάνι της Χώρας, τα σύννεφα είχαν σχεδόν διαλυθεί. Κατεβαίνοντας από το καράβι, για μια ακόμη φορά, αντικρίσαμε την Παναγίτσα του Πύργου, τέρμα γωνία, η οποία δεσπόζει πάνω στο βράχο.
Ξεκινήσαμε από την όμορφη Χώρα, με κατεύθυνση τον Πάνορμο όπου επιλέξαμε να μείνουμε. Η Χώρα είναι το μεγαλύτερο χωριό του νησιού, χτισμένη αμφιθεατρικά, με κατάλευκα σπίτια, ασβεστωμένες αυλές με πολύχρωμες μπουκαμβίλιες και πλακόστρωτα δρομάκια.
Κάθε στιγμή της διαδρομής και μια αποκάλυψη του καλοκαιριού. Στον αέρα πλανιόταν οι ευωδιές της ρίγανης, του θυμαριού, της αγριόμεντας και των πεύκων που στεφανώνουν τους λόφους και κατηφορίζουν αρμονικά μέχρι την ονειρεμένη θάλασσα. Τα μάτια μας ευλαβικά εθίζονταν στην τόση ομορφιά.
Κάναμε μια πρώτη στάση στον Στάφυλο, την πρώτη δημοφιλή παραλία του νησιού. Κατεβήκαμε για καφεδάκι και φωτογραφίες γεμάτοι θύμησες καθώς πριν από κάποιες δεκαετίες είχαμε περάσει εδώ τις διακοπές μας με την μικρούλα τότε κόρη μας και καλή συντροφιά.
Μεσημέρι πια φθάσαμε στον όμορφο Πάνορμο, 12,5 χιλιόμετρα από τη Χώρα, που ανήκει στις πολύ δημοφιλείς παραλίες και όπου βρισκόταν το κατάλυμά μας. Απολαύσαμε την υπέροχη θέα με τα δαντελωτά κολπάκια και τα μικρά καταπράσινα νησάκια, σπαρμένα θαρρείς μέσα στη θάλασσα.
Το επόμενο πρωί συνεχίσαμε την περιήγησή μας, ξεκινώντας από την Καστάνη. Η παραλία της έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής καθώς εδώ γυρίστηκε το Mama mia. Πριν από τρία χρόνια, που είχαμε ταξιδέψει στο νησί γινόταν αυτό που λένε χαμός, δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε. Τούτη τη φορά ο κόσμος ήταν ελάχιστος, οπότε σταθμεύσαμε στην υπέροχη – γεμάτη βότσαλα ακτή και απολαύσαμε το κολύμπι στην κρυστάλλινη θάλασσα.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, πριν φθάσουμε στη Γλώσσα συναντήσαμε στα δεξιά μας τον δρόμο που οδηγούσε στο εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη, στο Καστρί. Το εκκλησάκι βρίσκεται στην κορυφή ενός βράχου, ύψους 100 μέτρων. Για να φθάσει κανείς πρέπει να ανέβει 106 σκαλοπάτια, λαξεμένα πάνω στο βράχο. Από την κορυφή η θέα ήταν μοναδική. Μικρές μοναχικές παραλίες ανάμεσα σε γκρίζους βράχους και το απέραντο Αιγαίο πέλαγος.
Μεσημέρι πια σταματήσαμε στη Γλώσσα, που είναι το μεγαλύτερο χωριό του νησιού μετά τη Χώρα. Είναι το Ψηλό χωριό που αναφέρει ο Παπαδιαμάντης στη «Νοσταλγό» και το δεύτερο λιμάνι του νησιού, το Λουτράκι. Πεινασμένοι καθώς ήμασταν διαλέξαμε μια δροσερή ταβέρνα ψηλά, όπου ο ντόπιος σεφ μας πρόσφερε δροσερές σαλάτες, σκοπελίτικες πίτες και παγωμένες μπύρες. Πριν επιστρέψουμε στον Πάνορμο, αργά το απόγευμα, περάσαμε από τα όμορφα χωριά Αθέατο, Παλαιό Κλήμα και Νέο Κλήμα.
Με το κεφάλι καθαρό από κακές σκέψεις, γεμάτο όμως όμορφες εικόνες ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση το πρωινό της επόμενης μέρας. Πριν επιβιβαστούμε στο καράβι από το λιμάνι της Σκοπέλου, κάναμε έναν περίπατο στη Χώρα. Η ανάβαση ξεκίνησε από την Παναγίτσα του Πύργου, χτισμένη στον απότομο βράχο στη είσοδο του λιμανιού.
Συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε είχαμε την αίσθηση πως ο χρόνος σταμάτησε, καθώς χανόμασταν στα αναρίθμητα ανθισμένα σοκάκια.
Λίγο πριν την αναχώρηση, πίνοντας τον καφέ μας σε ένα παραδοσιακό καφεδάκι ο κύριος Ευάγγελος, ο ιδιοκτήτης μας είπε με μια κρυμμένη πίκρα, πως το φετινό καλοκαίρι προμηνύεται δύσκολο, αφού το νησί είναι άδειο.
Μπαίνοντας στο καράβι με μια ακολουθία σκέψεων, κάναμε την ευχή να είμαστε όλοι καλά και το επόμενο καλοκαίρι να είναι καλύτερο.
2 Σεπτέμβρη 2020, Βάσω Σίδη για το E-woman
