Βούτηξα στο καλοκαίρι.
Αυτό έκανα. Έβγαλα για λίγο τη μάσκα του χειμώνα και αναζήτησα τη στιγμή πέρα από το προφανές.
Σπάνια βρίσκει κανείς πολύτιμες πέρλες σε ό,τι φαίνεται. Εκείνες κρύβονται σε βυθούς, μέσα σε όστρακα, κάτω από βράχια που συχνά τρομάζουν με τον όγκο τους το γυμνό μάτι. Χρειάζεται θέληση ώστε να βουτήξεις στα βαθιά και να τα γνωρίσεις. Υπάρχει φόβος που πρέπει να διώξεις.
Όλοι φοβούνται. Πολλοί διστάζουν. Λίγοι τολμούν.
Ποτέ άλλοτε η προστατευμένη περιοχή δεν ήταν τόσο ευάλωτη. Κι όμως, οι άνθρωποι την επιλέγουν από συνήθεια. Πώς να κόψεις μια συνήθεια, άλλωστε; Σε τροφοδοτεί σιγουριά. Ακόμη και αυτή την εποχή που όλα φωνάζουν ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Σε μια τέτοια εποχή, πέρα από την επιλογή να παραμείνεις στάσιμος σε όσα ως τώρα γνώριζες, υπάρχει και η άλλη, η πιο δύσκολη: Να δοκιμάσεις.
Αν δεν δοκιμάσεις το ρίσκο, δε θα γευτείς την επιτυχία. Η επιτυχία είναι θάλασσα. Η στασιμότητα, βάλτος.
Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κολυμπάς. Με κάθε καιρό, ό,τι καιρό κι αν κάνει. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το μεγαλύτερο ερώτημα:
Άραγε, (με) αγαπάς τόσο ώστε να ρισκάρεις να βουτήξεις στα βαθιά γι’ αυτό;
