Η ζωή αποφασίζει αν θα μας χαρίζει δώρα, αν θα μας πικραίνει και αν θα μας δοκιμάζει. Πότε θα μας κάνει να χαμογελάμε και πότε θα σέρνουμε τον εαυτό μας λέγοντάς του “λίγο ακόμα υπομονή”. Εκεί που ζεις την απόλυτη ευτυχία, μπορεί ξαφνικά να βρεθείς να παρακαλάς για λίγες στιγμές. Μονάχα για μια αγκαλιά και ένα χαδί.
Μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στην κοινή ζωή των ζευγαριών είναι ο στρατός. Εκεί που έχετε βρει τις ισορροπίες, τα πατήματα. Εκεί που νομίζεις πως εχείς αγγίξει την ευτυχία και τίποτα δε σε κουνάει από το βάθρο του έρωτα..ξαφνικά στα παίρνουν όλα. Ο στρατός είναι σαν ανεπίσημος χωρισμός, λένε. Απομακρύνει, δημιουργεί προβλήματα, ζήλειες, φέρνει άλυτα θέματα στην επιφάνεια, νεύρα. Κουράζει και τελικά η σύγχυση, οι αλλαγές και η αδιαφορία διαδέχονται η μία την αλλη.
Μπούρδες. Αυτά τα βλέπουν μόνο όσοι δε θέλουν να δουν την αγάπη. Προτιμούν την εύκολη λύση. Να κρυφτούν πίσω από μια αλλαγή που αν δε θέλεις να σε αλλάξει δε θα σε ακουμπήσει. Το μυστικό είναι στο να αισθάνεσαι την ανάγκη και όχι την εκκρεμότητα. Ο άνθρωπός σου είναι στην άλλη γραμμή του ακουστικού, εκείνος που σε έπνιγε στα φιλιά, αυτός, ο ίδιος. Ίσως με περισσότερες έγνοιες στο κεφάλι του, αλλά πάντα το ίδιο ερωτεύσιμος.
Η αγάπη είναι πάντα η μόνη επιλογή, τα άλλα είναι για τους δειλόυς. Μένεις δίπλα του γιατί του είπες “σ’αγαπώ” και το εννοούσες. Και τώρα έχεις τη με γαλύτερη ευκαιρία για να του το αποδείξεις. Με την ίδια θέρμη που του έκανες εκπλήξεις στις επετείους, με τον ίδιο ενθουσιασμό πρέπει να τον ρωτάς κάθε μέρα αν είναι καλά, αν κοιμήθηκε και αν έφαγε. Γιατί αυτά έχουν σημασία τώρα, γι’αυτά ανησυχείς.
Δεν είσαι πια δίπλα του και αυτό σε πονάει κάθε μέρα και περισσότερο. Κάθε μέρα ξυπνάς και σκέφτεσαι πως δε θα τον δεις και δε θα τον αγγίξεις. Πιάνεις, όμως, το κινητό και βλέπεις τη φωτογραφία που έχεις φόντο. Εσάς, ευτυχισμένους. Ήρεμους, με μαγιό σε διακοπές. Μακριά από στρατόπεδα, υπηρεσίες, χακί και μεταθέσεις. Και τότε ξαναθυμάσαι πως τίποτα δε χάθηκε. Είστε ακόμα εσύ κι αυτός. Ίσως ακόμα πιο δεμένοι. Μαζί από απόλυτη επιλογή και ξεκάθαρη επιθυμία. Εκείνη την επιθυμία που σε κάνει να φοράς την μπλούζα του τα βράδια.
Οι μέρες πια είναι μόνο αριθμοί. Αριθμοί που σβήνονται μέχρι να ξαναέρθει. Μέχρι να σε σφίξει ξανά στην αγκαλιά του και να ενωθούν όλα τα κομμάτια μέσα σας. Όλα τα “μου λέιπεις” και τα ψιθυριστά “σ’αγαπώ” που σου έλεγε τόσο καιρό, τώρα θα στα φωνάζει. Θα βγείτε ακόμα πιο δυνατοί, γιατί θα ξέρετε πως το περάσατε μαζί, τα καταφέρατε και δώσατε στη σχέση σας αυτό που της άξιζε. Μέχρι τότε, καθησυχαζέ τον όταν έχει τις μαύρες του, μίλα του για τα όμορφα που θα έρθουν.
