Μοναξιά. Μια λέξη, ένα συναίσθημα που ο καθένας θα μπορούσε να νιώσει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Φταίνε και οι καιροί που ζούμε, φταίνε οι συνθήκες, φταίνε ενίοτε και οι καρδιές που λαθεύουν. Άγχος, θλίψη, κι απομόνωση. Απαισιόδοξες μπερδεμένες σκέψεις τρυπώνουν στο μυαλό και εμποδίζουν τη διαύγεια να κυριαρχήσει. Κάθε σκέψη σκεπάζεται από φόβο και αβεβαιότητα για τα πάντα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν τα δυσάρεστα συναισθήματα. Συνειδητοποιούν γρήγορα πως μέσα σε όλες τις κακοτυχίες, κατά βάθος είναι τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Έχουν ένα χέρι να πιαστούν, να τους βοηθήσει, έχουν μια αγκαλιά να κουρνιάσουν ή ένα έμπιστο αυτί να τους ακούσει. Αρκεί μόνο να το δουν να απλώνεται μπροστά τους και να το πιάσουν.
Υπάρχουν και άτομα που τα έχουν όλα αυτά αλλά δεν μπορούν να τα αναγνωρίσουν ως πολύτιμα και τα χάνουν. Και όταν συνειδητοποιούν, πικρά, πόσα είχαν και έδιωξαν, νιώθουν αβάστακτο το φορτίο της μοναξιάς. Η τιμωρία τους είναι η προσπάθεια να αλλάξουν όλα αυτά που μόνοι τους προκάλεσαν. Παλεύουν να διώξουν τη μοναξιά τους, να κερδίσουν τη δική τους προσωπική κάθαρση.
Και τέλος υπάρχουν και όλοι αυτοί που δεν στάθηκαν τυχεροί στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, που πληγώθηκαν βάναυσα από φίλους ή συντρόφους και επέλεξαν τη μοναξιά όχι γιατί ήθελαν να είναι μόνοι αλλά γιατί αναγκάστηκαν. Προτίμησαν τη φυγή και την αξιοπρέπεια παρά να διαιωνίζουν μια αφάνταστη ψυχοφθόρα κατάσταση. Κατάλαβαν γρήγορα πως όλοι οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά αισιοδοξούν πως θα βρουν και αυτοί ένα ήρεμο λιμάνι για να στεριώσουν.
Γιατί σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά και για όλους κάπου υπάρχει το άλλο τους μισό το οποίο μπορεί να βρίσκεται κοντά ή μακριά, όμως υπάρχει και είναι θέμα χρόνου να βρεθεί και να ενώσει τα σπασμένα τους κομμάτια.
