Έμαθα να μη λυπάμαι. Τους ανθρώπους που βλέπουν τριγύρω στάχτες χωρίς οι ίδιοι να «έχουν πάρει ποτέ φωτιά».
Εκείνους που ασχολούνται με τις σκιές χωρίς να έχουν νιώσει την έκλαμψη, που αντί για ενέργεια ξοδεύουν χρόνο στην αναμονή.
Έμαθα να μη λυπάμαι. Τα χέρια που μέσα τους έσκασαν κροτίδες, περιμένοντας μια έκρηξη, ένα νόημα, ένα συναίσθημα.
Δεν λυπάμαι όσους δεν διεκδικούν. Λυπάμαι καμιά φορά τους άλλους, που δάνεισαν μια πνοή τους σε μια κάμπια που είχε αποφασίσει εξ’ αρχής ότι δεν ήθελε να γίνει πεταλούδα.
Λυπάμαι για τα όνειρα, τα απλά, που έσβησαν στη σκέψη, γιατί κάποιος άργησε να «ξυπνήσει». Τις προσδοκίες που χαμήλωσαν μήπως βολευτούν σε χέρια μικρά.
Έμαθα να μη λυπάμαι για ό,τι δεν ωφελεί. Έμαθα να αλλάζω και ωφελήθηκα. Πολύ.
