Ο κόσμος παγώνει.
Ο πλανήτης αντιδράει.
Ο άνθρωπος θεατής σε ένα έργο που ποτέ δε φαντάστηκε.
Έξω χιονίζει. Το τζάκι περιμένει ανυπόμονο να προσφέρει ζεστασιά, αυτό ξέρει να κάνει.
Τα παιδιά απορούν. Δεν καταλαβαίνουν. Αφήνουν τα ακατέργαστα αισθήματά τους να απλωθούν στους ωκεανούς. Διψάνε για αγάπη. Ζουν για ένα χαμόγελο. Περιμένουν φροντίδα.
Αναζητούν τη χαρά, τη μαγεία των Χριστουγέννων.
Ας γίνουμε για λίγο η δική τους χαρά, η δική τους ελπίδα.
Ας γίνουμε για λίγο παιδιά. Τα παιδιά που κάποτε υπήρξαμε.
Σε έναν κόσμο που αρρωσταίνει, που η αγκαλιά από σύμμαχος γίνεται εχθρός, ας στραφούμε για λίγο μέσα μας.
Τα μαγικά υλικά τα έχουμε. Όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας, στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στα ζωάκια μας.
Το μωρό συνεχίζει να σε χρειάζεται. Και συνεχίζει να σου δίνει δύναμη.
Το ζωάκι σου συνεχίζει να ζει από σένα. Και συνεχίζει να σου προσφέρει αγάπη.
Οι γονείς σου, οι φίλοι σου, ο σύντροφός σου, συνεχίζουν να σε ζητάνε. Και συνεχίζουν να είναι εδώ για σένα.
Οι μυρωδιές, το φως, η φύση, είναι εδώ, έστω και αν υπολειτουργούν.
Η μαγεία των εορτών, είναι ακόμα εδώ, μέσα μας. Κρεμασμένη στο στολιδάκι αυτού του δέντρου. Στη μυρωδιά αυτού του καφέ. Στη βροχή αυτής της βραδιάς. Στο χαμόγελο αυτού του παιδιού.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, ας αγκαλιάσουμε σφιχτά τον εαυτό μας και όσα έχουμε μέσα μας. Τόσο σφιχτά, μέχρι να βγουν από το σώμα μας και γίνουν αστερόσκονη!
Μέχρι αυτή η αγκαλιά, να γίνει ξανά η αγκαλιά του κόσμου.
