Με στενοχωρεί βαθύτατα όταν οι άνθρωποι λένε «δε θέλω πολλά πολλά» και εννοούν πως δε θέλουν σχέση και όσα αυτή συνεπάγεται.
Πραγματικά μου φαίνεται θλιβερό το ότι οι νέες γενιές έχουν συνδέσει τις σχέσεις με καταπίεση, αίσθημα πως χάνουν τον εαυτό τους, αρνητικά συναισθήματα, πόνο, απογοήτευση και τόσα άλλα.
Φοβούνται να βάλουν την ταμπέλα της σχέσης και από πολύ νωρίς σπεύδουν να δηλώσουν πως δε θέλουν σχέση. Συχνά αναφέρουν πως θέλουν μόνο σεξ. Λες και αυτό δεν είναι μια άλλη μορφή ταμπέλας, με την οποία απλά αισθάνονται πιο ασφαλείς επειδή έχουν οριστεί (ή μάλλον περιοριστεί) οι συμπεριφορές.
Συχνά λένε πως θέλουν απλά να περνάνε καλά. Όταν το ακούω αυτό, αυθόρμητα μού έρχεται να ρωτήσω:
«Δηλαδή, όταν κάνετε σχέση δεν περνάτε καλά;»
Γιατί το μοίρασμα, η συντροφικότητα, η αγάπη και ο έρωτας έχουν αντικατασταθεί με αισθήματα άγχους, με φόβο αποτυχίας ή εκμετάλλευσης;
Οι άνθρωποι έχουν χάσει την ουσιαστική έννοια του σχετίζεσθαι που είναι η σύνδεση, το μοίρασμα, η επικοινωνία και το συναίσθημα. Έχουν πειστεί πως οι σχέσεις έχουν να κάνουν με κανόνες και ταμπέλες.
Όταν υπάρχει επικοινωνία και ενδιαφέρον, δε χρειάζονται ταμπέλες, δε χρειάζονται υποσχέσεις.
Δεν έχει καν σημασία να ρωτήσουν έναν άνθρωπο αν έχει σχέση μαζί τους, όταν ξέρουν πως με την όλη του συμπεριφορά είναι εδώ.
Αλλά προφανώς έχει χαθεί αυτή η εμπιστοσύνη πως ο άλλος είναι και θα είναι εδώ, πως εννοεί αυτά που λέει και αυτά που θέλει.
Επιλέγουν, λοιπόν, επιφανειακές, χλιαρές σχέσεις γιατί αυτές μπορούν να τις χειριστούν καλύτερα. Δεν υπάρχουν προσδοκίες, δεν υπάρχουν υποσχέσεις και όταν νιώσουν καταπίεση αισθάνονται ελεύθεροι να φύγουν. Όταν νιώσουν πως μπορεί να πληγωθούν, επιθυμούν να φύγουν.
Και αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορούν να νιώσουν «ελεύθεροι» μέσα στη σχέση;
Γιατί δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους μαζί με κάποιον άλλον;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως φοβούνται.
Φοβούνται μήπως πονέσουν, μήπως πληγωθούν ή μήπως πληγώσουν. Συνεπώς, προτιμούν να αποφύγουν τη σύνδεση.
Αλλά η ουσιαστική απάντηση είναι πως δεν έχουν μάθει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος.
Δεν έχουν σκεφτεί πως αυτός ο φόβος μπορεί να μειωθεί αν επενδύσουν στην επικοινωνία. Αν μοιραστούν τους προβληματισμούς, τις ανασφάλειες και τους φόβους τους με τον άλλον, αν διεκδικήσουν να είναι ο εαυτός τους, αν επιτρέπουν στον εαυτό τους να αναπνεύσει και μέσα στη σχέση, αν αισθάνονται άνετα να μιλήσουν για όσα τους απασχολούν ως ζευγάρι.
Έχουν χάσει εκείνο το μαζί που κάνει τη διαφορά. Δεν είναι η σχέση και η ταμπέλα που θα κάνουν τη διαφορά, αλλά η ποιότητα του σχετίζεσθαι και η σύνδεση που δημιουργούν εκείνοι οι δύο όταν ενώνονται.
Δεν ξέρουν -και η αλήθεια είναι πως κανείς δεν τους το έμαθε- πως μπορούν να βρουν τον εαυτό τους και μέσα σε μια σχέση, πως μπορούν να εξελιχθούν ακόμα και μαζί με τον άλλον, πως δεν κινδυνεύει το εγώ τους όταν βρίσκουν τρόπους να το υπερασπίζονται.
Ίσως τελικά να χρειάζεται να ασχολούνται λιγότερο με το αν ο άλλος είναι άξιος της εμπιστοσύνης τους και περισσότερο με το αν οι ίδιοι μπορούν να εμπιστευθούν τον εαυτό τους στο να μην «αλλοιωθούν» μέσα από την επαφή με τον άλλον.
Στην τελική, σκέφτομαι πως το να είναι κανείς ανοιχτός στην αγάπη, στη σύνδεση και στην εμπιστοσύνη, δεν τον καθιστά θύμα εκμετάλλευσης ή συναισθηματικά ευάλωτο. Αντιθέτως, τον καθιστά θαρραλέο και ανθρώπινο.
Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Ας το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε!
