Μέσα μου ζει ένα παιδί, δε θέλω έξω να βγει.
Θέλω να το κρατήσω εντός, να είναι ασφαλές.
Εκεί δεν κινδυνεύει από του κόσμου τις βολές,
από τα δήθεν και τα μην.
Αν γεννηθεί δε φτάνει η δική μου συμβουλή.
Τι θα το μάθω εγώ, τι θα του πεις εσύ και τι θα δει.
Τι θα ακούσει στα κρυφά και τι στα φανερά,
τι θα ντυθεί, τι θα χριστεί και τι θα ονομαστεί.
Αν είναι μαύρο, θα ’ναι παράταιρο.
Αν είναι λευκό, το πρότυπο θα είναι χειρότερο.
Αν είναι διαφορετικό θα ’ναι διωκόμενο,
και αν είναι άρρωστο, αχρείαστο.
Μακάρι να είναι αόρατο, να μη ξέρει κανείς,
τι χρώμα είναι, τι έθνος και τι φύλο.
Αν είναι όμορφο, αν έχει ουλές,
αν έχει κάτι πιο πολύ ή κάτι πιο λίγο.
Και ας είναι και αυτό τυφλό να μην κρίνει με τα μάτια,
θα κρίνει με την καρδιά, τις πράξεις και τα λόγια.
Δε θα υπάρχει πια ο ρατσισμός και η ρετσινιά,
δε θα υπάρχει χρώμα, θα ζει με όλους και με όλα.
Δε θα έχει επίθετα χαρακτηριστικά ούτε κατάρα από τη κούνια,
θα έχει χέρια καθαρά χωρίς αίμα από βία.
Και ενώ όλα θα είναι ίδια συνάμα όμως διαφορετικά,
τίποτα δε θα έχει σημασία παρά μόνο ν’ αγαπά…
