Ξύπνησε απότομα από τον ύπνο της, ολόγυμνη, με τα μαλλιά της αχτένιστα να κρέμονται σαν το πλούσιο φύλλωμα μιας κλαίουσας και σηκώθηκε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από το υγρό χώμα. Το σκοτάδι είχε τυλίξει τα πάντα γύρω της και μοναχά ένα ελάχιστο φως προσδιόριζε την ύπαρξη μιας ατελείωτης σκάλας.
Η Εύα πλησίασε και έμεινε να κοιτάζει τα σκαλοπάτια, καθώς εκείνα χανόταν στα ασαφή όρια του ουρανού. Ένιωθε μέσα της ένα απροσδιόριστο βάρος από μια αμαρτία που ήταν προδιαγεγραμμένο να διαπράξει η ίδια. Ένα αμάρτημα το οποίο θα τη στιγμάτιζε για όλους του αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πριν καν αγγίξει με το αβρό της πέλμα την αφιλόξενη πλέον γη, θεωρήθηκε ευκολόπιστη στον πειρασμό και υπεύθυνη ενός διωγμού που έφερε τον άνθρωπο στα μέτρα της δυστυχίας. Αμετανόητη στην ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό, σήκωσε το πόδι της και ανέβηκε ένα σκαλί πιο ψηλά.
Μια αύρα την παρέσυρε, την ανύψωσε και την τοποθέτησε καθισμένη σε γαλάζιους κόλπους, μητέρα των βροχών και τροφός των ανέμων. Αερόμορφη και χρυσόπεπλη, κρατούσε στο ένα χέρι της σκήπτρο και στο άλλο ρόδι. Στεκόταν η Ήρα, εκεί που καμιά δεν είχε σταθεί και παρατηρούσε ένα κόσμο άνισα φτιαγμένο για το γυναικείο φύλο. Πληγή η δική της υποταγή, βάσανο η ανάγκη της να υπομένει τη ζήλεια. Και εκείνο το πρώτο σκαλί δε θα μπορούσε παρά να είναι μια αφορμή και όχι το τέλος της αναζήτησης.
Στάθηκε ξανά στα δυο της πόδια, στιβαρή και η ίδια, με μια ανάγκη βαθιά μέσα της να υμνήσει τον έρωτα. Την γενεσιουργό αιτία των πάντων, τον ανίκητο στη μάχη. Το ένιωθε πως κάθε στίχος της, θα ακολουθείται από τη δόξα και από το μίσος των ανθρώπων του παρόντος και του μέλλοντος. Μικρόσωμη και μελαχρινή η Σαπφώ, αντιλαμβανόταν την υπεροχή της πνευματικής ελευθερίας. Το σώμα της βογκούσε κάτω από την διάθεση της ηδονής και ο κόλπος της ήταν πρόσφορος σε κάθε λογής απόλαυση. Μα ο κόσμος χαμηλά ήταν ακόμη άνισα φτιαγμένος για το γυναικείο φύλο. Και αποφάσισε να ανέβει ένα σκαλοπάτι ακόμη.
Και η γυναίκα έγινε βασίλισσα και η γυναίκα έγινε επιστήμονας. Μια βασίλισσα αλαζονική και αυτάρεσκη που μετέδιδε γοητεία και σεβασμό. Γεμάτη αντιφάσεις όπως και η ίδια η ανθρωπότητα. Και είδε η βασίλισσα Κλεοπάτρα στο όνομα της Υπατίας, τη γυναίκα της γνώσης, τη γυναίκα των ίσων ευκαιριών. Μα οι εποχές είναι ακόμη γεμάτες σκότος και μισαλλοδοξία. Και έτσι όπως παρατήρησαν από ψηλά, άκουσαν τις κραυγές και ένιωσαν τον πόνο. Γιατί ο κόσμος χαμηλά ήταν ακόμη άνισα φτιαγμένος για το γυναικείο φύλο. Και έναν ακόμη ένα βήμα προς τα πάνω.
Μα το βήμα, ήταν πιο οδυνηρό από ποτέ και η πρόοδος έμενε για αιώνες να καθυστερήσει. Και από μακριά αχνοφαινόταν το Μalleus Maleficarum και άρχισε το ανελέητο κυνήγι. Και η γυναίκα θεωρήθηκε ότι έχει αδύναμη φύση, κατώτερη νοημοσύνη και μια τάση να υποκύπτει στις παγίδες του Σατανά. Ματαιόδοξη, αχόρταγη, ζηλόφθονη, δολοπλόκος, γεμάτη έσχατο μίσος και ακραία αγάπη και σεξουαλικότητα. Και η Bridget με τη Sarah ένιωσαν τη θηλιά στο λαιμό τους. Και η Berga, η Catherine και η Angele ένιωσαν τη φλόγα της απανθρωπιάς και της αδικίας στα εύφορα τους σώματα. Και τα στήθη στέρεψαν από γάλα και ο κόσμος ορφάνεψε από όνειρα. Και ο κόσμος ποτέ δε φαινόταν πιο άνισα φτιαγμένος. Και τα βήματα προς τα μπροστά, έπρεπε να είναι θαρρετά, να ξελασπώσουν ολόκληρο το μέλλον.
Και η Marie και η Theresa Malkiel και η Frida, ανασήκωσαν κομμάτι-κομμάτι την ρημαγμένη ανθρωπότητα. Έγιαναν τις πληγές και θέριεψαν το πάθος. Και ο νους έγινε πρόοδος, το θάρρος επανάσταση και η φαντασία τέχνη. Οι μικρές διάσπαρτες ανάσες ξεχύθηκαν ορμητικά στα σύννεφα και ο ήλιος έμοιαζε να αποκτάει και πάλι λάμψη. Τα σκαλοπάτια χαμηλά γεμάτα θυσίες. Τα άφαντα σκαλοπάτια, στο βάθος της αρχής γεμάτα αναλαμπές.
Και τα σκαλοπάτια πιο ψηλά γεμάτα ελπίδες. Και η γυναίκα έμαθε να αντιστέκεται και να διεκδικεί. Έμαθε να σέβεται τα δικά της λάθη και να αναγνωρίζει τα μειονεκτήματα του άλλου φύλλου. Έμαθε την ομορφιά της ατέλειάς της. Συνδιεκδίκησε τις ευθύνες του θανάτου και της ζωής. Και έχει ακόμη πολλά να μάθει και έχει ακόμη πολλά να αλλάξει. Και ο αγώνας συνεχίζεται και ας μη μετουσιώνεται πάντοτε σε νίκες. Η γυναίκα ως καρπός. Η γυναίκα ως σπορά. Η γυναίκα ως άνθιση. Η μονάδα και η σύνθεση. Το ελάχιστο και το όλον.
