ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
Πώς νιώθεις για την εικόνα σου; Σε ενδιαφέρει πολύ το πώς σε βλέπουν οι άλλοι; τι λένε για σένα, πώς σε χαρακτηρίζουν, αν σε αποδέχονται, αν σε παραδέχονται, αν σε λένε χοντρό, ψηλό, κοντό, χαζό, με σπυράκια, με ρυτίδες κλπ.;
Η λύση για κάθε αλλαγή: πρώτα αγαπώ, σέβομαι, εκτιμώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου, όπως είμαι σήμερα! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι αλλαγές σ’ αυτό που είμαι. Πάντα θα προχωράω μπροστά, θα βελτιώνομαι και θα προοδεύω. Μα για να αλλάξω, είναι ανάγκη πρώτα να σεβαστώ, να δεχτώ και να αγαπήσω την παρούσα κατάστασή μου. Ξεκινάω από μια στάση αγάπης για το τώρα. Να θυμάσαι, με βρισιές δεν αλλάζει κανείς. Αν, για παράδειγμα, είσαι 120 κιλά, δεν θα φτάσεις ποτέ στα 80, αν όλη μέρα μαστιγώνεις τον εαυτό σου. Διότι αυτές οι φωνές που ακούγονται μέσα του συνέχεια, λειτουργούν ως φρένο, σε απογοητεύουν και ακυρώνουν κάθε απόπειρα φιλότιμης προσπάθειας να μπεις σε ένα πρόγραμμα διατροφής. Πας λίγο να αλλάξεις, μα μέσα σου παίζει πάλι αυτή η απατηλή κασέτα: είμαι ένας άχρηστος, ένας αποτυχημένος, αποκλείεται εγώ να πετύχω κάτι καλό στη ζωή μου, τρώω ανεξέλεγκτα σαν ζώο, δεν είμαι στα καλά μου, έχω πρόβλημα, δεν αλλάζω εγώ με τίποτε, πάντα έτσι θα είμαι, η κατηφόρα είναι η μοίρα μου, η υγεία και το σωστό βάρος, άπιαστο όνειρο.
Κατηγορείς τόσο αυστηρά τον εαυτό σου, γίνεσαι ο δήμιος της ψυχής σου, απορρίπτεις τα πάντα επάνω σου, σαμποτάρεις την εξέλιξή σου. Αν ερευνήσεις την ψυχή σου, θα δεις ότι κυρίως απουσιάζει η αγάπη. Δεν βιώνεις ούτε την θεία αγάπη, μα ούτε και την αγάπη από σένα για σένα! Αυτή η απουσία κάνει τη ζωή σου πολύ βασανιστική και επώδυνη. Οι φωνές αυτές μέσα μας, είναι πολύ οργανωμένες και συντονισμένες, κι ακούγονται, σαν άλλη συναυλία, από τα παιδικά μας χρόνια. Απορριπτικές φωνές που χαράχτηκαν στον εγκεφάλό μας, και πρέπει να φύγουν επειγόντως.
Κάτι απλό: Πες τώρα “αγαπώ τον εαυτό μου, ακόμα και μες στο χάλι του. Και κάνω το χάλι μου, χαλί για τον Παράδεισο και…πετάω!” Πες το αρκετές φορές, να σε διαποτίσει…
Το είδαμε εδώ
