Σε προηγούμενα άρθρα μας, είδαμε πως οι ενήλικες και πως τα παιδιά, εκδηλώνουν τη γκρίνια και τι σημαίνει για τον καθένα.
Μέσα σε ένα περιβάλλον, ιδιαίτερα σήμερα, που οι πιο πολλοί γκρινιάζουν, συχνά, μπορεί να χάσουμε την ψυχραιμία μας, γιατί κι εμείς είμαστε άνθρωποι, με περιορισμένους πόρους. Αν χάνουμε όμως πάντα την ψυχραιμία μας και τσακωνόμαστε, γιατί τα νεύρα μας είναι σπασμένα, ας προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε την σοβαρότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε, γιατί κάθε περίπτωση διαφέρει. Αξίζει να χαλάσουμε την διάθεσή μας και κατά συνέπεια και του παιδιού μας και μετά και του όποιου είναι δίπλα μας, γιατί πάει ντόμινο η υπόθεση, για κάτι που μπορεί να γίνει αργότερα, διαφορετικά, ή να μη γίνει καθόλου, προκειμένου να αποφύγουμε την ανώφελη σύγκρουση;
Όταν νοιώθουμε εκνευρισμένοι (όλοι μας καταλαβαίνουμε τα «σημάδια» του εκνευρισμού όπως κακή διάθεση, ταραχή, στενοχώρια, σωματική ένταση), ας δώσουμε λίγο χώρο και χρόνο, προκειμένου να μπορέσουμε να εντοπίσουμε πως δημιουργήθηκε αυτός ο εκνευρισμός, τι έχει θιχτεί εντός μας κι από ποιόν ή ποια κατάσταση. Μετά, θα είναι πιο εύκολο να φροντίσω τον εαυτό μου, κάνοντας κάτι γι’ αυτόν τον εκνευρισμό, φροντίζοντας ταυτόχρονα και τους αγαπημένους μου, αφού δε θα γκρινιάζω σε εκείνους που δεν φταίνε.
Έτσι μπορούμε να βοηθηθούμε και να φτάσουμε να μοιραζόμαστε πράγματα κρυμμένα μέσα μας, για πολύ καιρό, τα οποία κακοφόρμιζαν και πετάχτηκαν προς τα έξω με μορφή γκρίνιας. Ο τρόπος έκφρασης αυτών των τόσο δικών μου συναισθημάτων, δεν μπορεί να είναι επικριτικός και κατηγορητικός για κάποιον άλλον. Αφού εγώ θέλω, αισθάνομαι, νομίζω, δεν φταίει κανείς άλλος. Τα παράπονα που βγαίνουν με τη μορφή γκρίνιας, ανήκουν σε παιδικές συμπεριφορές και προκαλούν αμυντική στάση, αφού ο άλλος κατηγορείται για κάτι. Η συνέπεια θα είναι η αντεπίθεση και η σύγκρουση μάλλον, παρά η κατανόηση και η επίλυση (που είναι ο αρχικός στόχος και της γκρίνιας). Το σπιτικό μας, η οικογένειά μας, η σχέση μας, οι αγαπημένοι μας, είναι καταφύγια ηρεμίας και αγάπης. Όχι κάδοι απορριμμάτων. Όταν μπαίνουμε σε αυτά, ας επιλέγουμε να αφήνουμε οτιδήποτε μας δυσαρεστεί, απ’ έξω, τουλάχιστον με τη μορφή της γκρίνιας.
Αν εμείς είμαστε αποδέκτες της γκρίνιας των άλλων, ας τους βοηθήσουμε με τον ίδιον τρόπο να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Με κατανόηση για ότι κι αν είναι αυτό που έχει φέρει τον απέναντί μας σε αυτή την κατάσταση, άσχετα με το πως το αντιλαμβάνομαι προσωπικά, χωρίς κριτική ή ειρωνεία, μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση.
Αν ο άλλος γκρινιάζει για εξωτερικούς παράγοντες και δεν ανταποκρίνεται στην πρόσκλησή μας να φύγει από τη θέση του γκρινιάρικου, κακομαθημένου παιδιού και να πάει στη θέση του ενήλικα, που μπορεί να συζητήσει ήρεμα και με ευθύνη για ότι βιώνει, ας δείξουμε κατανόηση και ας δοκιμάσουμε τον «αποπροσανατολισμό» (αλλάζουμε κουβέντα, χρησιμοποιούμε χιούμορ ή ότι άλλο νομίζουμε πως μπορεί να δουλέψει). Ας μη δώσουμε μεγάλη χρονική διάρκεια στη συζήτηση, γιατί μπορεί το θέμα να διογκωθεί, αφού από τη θέση του παιδιού, λειτουργούμε παρορμητικά, μετανιώνοντας για ότι λέμε. Μπορούμε να ρωτήσουμε τον «γκρινιάρη» συνομιλητή μας, τι θα ήθελε να κάνουμε για να ξεχαστεί και να αλλάξει διάθεση, ώστε να καταλάβει ότι δεν ακυρώνουμε το συναίσθημά του, αλλά τον τρόπο που το διαχειρίζεται, δηλαδή τη γκρίνια.
Τέλος, αν ο «γκρινιάρης» δεν καταλαβαίνει και δεν ανταποκρίνεται στην απαιτούμενη αλλαγή στάσης, θα χρειαστεί να δούμε, μέχρι που φτάνουν τα δικά μας όρια ανοχής, αντοχής, κατανόησης, συμπαράστασης, υπομονής γιατί αν δε τα σεβαστούμε, τότε κάνουμε κακό στον εαυτό μας και άρα και στη σχέση. Μετά θα αρχίσει ο δικός μας εκνευρισμός κι η αντεπίθεση. Καλόν είναι να γνωρίζουμε αυτά τα όρια και να τα επικοινωνούμε στους άλλους καθώς και τις συνέπειες που θα υπάρχουν αν τα όριά μας δε γίνουν σεβαστά, ώστε να μην λειτουργήσουμε κατόπιν εορτής.
