Πρωταγωνίστριες των σχέσεων είμαστε εμείς οι γυναίκες.
Η εκφραστική γυναικεία φύση μας αναζητά αποδέκτες για να ακουμπήσει πάνω τους τα συναισθήματά της. Με άμεσο ή έμμεσο τρόπο η γυναίκα εξωτερικεύει αυτά που νιώθει, διεκδικώντας το κομμάτι της κατανόησης και της αποδοχής που πιστεύει πως της αξίζει.
Πώς νιώθει όμως ο άντρας; Εκείνος πού βρίσκεται σε όλα αυτά; Ποιος θα μιλήσει για λογαριασμό του; Εκείνος είναι καλά; Είναι ικανοποιημένος και καλυμμένος από τη σχέση του;
Δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, γιατί αντίθετα από εμάς, οι άντρες είναι διακριτικοί και λακωνικοί όταν πρόκειται για τη σχέση τους. Δεν εκφράζουν δημόσια με την ίδια ευκολία τον ενθουσιασμό, την ανασφάλεια ή το πρόβλημά τους. Θες ο αντρικός τους εγωισμός, θες γιατί μεγάλωσαν με το «οι άντρες δεν κλαίνε», θες γιατί εκείνοι αντιμετωπίζουν τα πράγματα με λιγότερο αναλυτικό τρόπο.
Η αλήθεια είναι πως όταν ο ένας νιώθει παραμελημένος μέσα στη συντροφική σχέση, δε γίνεται να νιώθει ο άλλος ικανοποιημένος. Όταν ο ένας νιώθει ανασφάλεια, δε γίνεται ο άλλος να είναι συναισθηματικά καλυμμένος. Οι σχέσεις θέλουν αμοιβαιότητα για να είναι λειτουργικές και ουσιαστικές.
Η συναισθηματική αποστασιοποίηση δεν προκαλείται ξαφνικά, αλλά ζυμώνεται μέσα από συχνές μικρές ή μεγαλύτερες συγκρούσεις.
Δε φταίνε πάντα οι άντρες για τα προβλήματα στις σχέσεις μας, ας μην είμαστε υπερβολικές. Κι εμείς οι γυναίκες γνωρίζουμε πολύ καλά πως μπορούμε να γίνουμε σκληρές, απόλυτες, ψυχρές, ακόμα και εκδικητικές ή άπιστες, όταν εκείνος δεν ικανοποιεί πλέον τις ανάγκες μας, όπως τον πρώτο καιρό. Δεν είμαστε πάντα τα θύματα, μπορούμε να γίνουμε και θύτες συνειδητά, μεθοδικά και στοχευμένα.
Είναι γεγονός πως σε μια συντροφική σχέση οι προτεραιότητες των παιδιών, των οικονομικών και των πρακτικών θεμάτων της καθημερινότητας γέρνουν συχνά τη ζυγαριά σε βάρος της στενής σωματικής και συναισθηματικής επαφής του ζευγαριού. Διαφορετικά διαχειρίζονται τα πρώτα σύννεφα και την καταιγίδα οι γυναίκες από τους άντρες. Μόνο που η δική μας ίσως φλυαρία να στερεί σ’ εκείνον το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του στα μάτια της οικογένειάς, των φίλων ή ακόμα και των παιδιών μας.
Κάθε νόμισμα, ωστόσο, έχει δύο πλευρές.
Αν δικαιολογούμε τη δική μας συναισθηματική στειρότητα ως δική του υπαιτιότητα για να έχουμε, για παράδειγμα, το άλλοθι μιας εξωσυζυγικής σχέσης, αυτόματα δικαιολογούμε και τη δική του ανάγκη να την απολαύσει για τους δικούς του λόγους. Το άλλοθι της παραμελημένης συντρόφου ας το αφήσουμε στην άκρη, τη στιγμή που απορρίπτουμε ρητά κι απόλυτα το δικό του άλλοθι του ανικανοποίητου συντρόφου.
Ας ρίχνουμε, λοιπόν, καμιά κλεφτή ματιά στην άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχει και στους άντρες παράπονο, απογοήτευση, όπως και ανάγκη για συντροφικότητα, για αγάπη και για πάθος. Ας τη σεβαστούμε. Γιατί «ο σεβασμός για να είναι σεβασμός, πρέπει να είναι αμοιβαίος!»
