Δυο χρόνια μετά, ποτάμια δάκρυα χαμένα, ώρες αμέτρητες απελπισίας και οδύνης κι ένα στήθος θυσία στο βωμό του καρκίνου, αντιλαμβάνεται την περιπέτεια αυτή περισσότερο ως δώρο, παρά σαν δοκιμασία.
Ο καρκίνος έγινε εφαλτήριο για να αλλάξει τρόπο σκέψης, να νιώσει στο πετσί της το τετριμμένο "τίποτα δεν είναι δεδομένο" και να εκτιμήσει και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της ζωής της.
Την κάθε στιγμή που έχει την ευλογία να ξυπνά και ν' αγκαλιάζει τα παιδιά της, την κάθε μέρα που αξιώνονται τα μάτια της να δουν το φως της, μια ευκαιρία ακόμη να κάνει όσα θέλει, να πει όσα νιώθει , να διορθώσει όσα δεν της αρέσουν.
Κάθε μέρα που ξημερώνει κι είναι εδώ, τη βλέπει σαν μια μάχη κερδισμένη, μια μικρή νίκη!
Κι όπως κάθε νίκη, τη γιορτάζει με δόξα και τιμή και στ' αλήθεια αυτό είναι το πιο ανεκτίμητο δώρο που της έκανε ο καρκίνος της!
Όσο είναι «εδώ» σημειώνει νίκες, υπερνικώντας όχι μόνο τον καρκίνο μα και τον παλιό της εαυτό...
Η αλήθεια είναι πως στο κυνήγι της ζωής είχε παραμελήσει τον εαυτό της, δεν τον φρόντιζε όπως έπρεπε...Ώσπου ήρθε ο καρκίνος να την αφυπνίσει, να την κάνει να ξεχωρίσει τα σημαντικά απ' τα ασήμαντα και να την πεισμώσει...Κι αν η μάνα κι η αδερφή της έφυγαν απ' αυτή την κατάρα, αυτή δεν θα του 'κανε τη χάρη!
Θα τον πάλευε και θα τον νικούσε! Με όποιο κόστος... Αρκεί να ήταν η νικήτρια αυτή!
Μάζεψε τα κομμάτια της λοιπόν, σηκώθηκε απ' τα πατώματα, τον κοίταξε κατάματα με πείσμα και πάλεψε παλικαρίσια. Δεν την ενδιέφερε πόσο θα χρειαστεί να παλέψει...Την ένοιαζε μόνο να σωθεί!
Το στήθος που θυσίασε στη μάχη δεν το 'κλαψε. Δεν το θρήνησε! Του το χαλάλισε του πούστη!
Του το πέταξε σαν ξεροκόμματο μπας και χορτάσει τη λύσσα του και τον έδιωξε κακήν κακώς...
Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκολλήσει από πάνω της και να την αφήσει ήσυχη να συνεχίσει τη ζωή της, έστω και μισή!
Έχουν περάσει κιόλας δυο χρόνια σχεδόν από κείνη την αποφράδα μέρα του Δεκέμβρη που τον ανακάλυψε κι όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά...
Ο πόνος κι ο φόβος έχουν δώσει τη θέση τους στην ελπίδα και τη χαρά. Τα αποτελέσματα των επανελέγχων είναι ενθαρρυντικά, ο δρόμος για την αποκατάσταση ανοιχτός και τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει στα χείλη.
Σήμερα, τη γενέθλια μέρα των 42 της, πιο κατασταλαγμένη από ποτέ, ξέρει πως κάθε μάχη έχει τα θύματά της και δεν υπάρχει απόλυτος νικητής σε κανέναν πόλεμο.
Πάντα κάτι κερδίζεις μα και κάτι χάνεις!
Αισίως 42 λοιπόν! σκέφτεται και στέκεται με θάρρος μπροστά στον καθρέφτη. Τολμά να ξεγυμνώσει τη ψυχή της από κάθε θλίψη και πληγή και να την κοιτάξει κατάματα χωρίς να νιώθει αποστροφή κι απογοήτευση πια!
Κι αν κάπου την είχε χάσει στη «διαδρομή», την αναγνωρίζει πια.
Είναι αυτή, η ίδια γυναίκα! Πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο φιλοσοφημένη, μα κυρίως ζωντανή...
Και πολύ τυχερή! Γιατί τώρα ξέρει, πόσο όμορφη κι ανεκτίμητη είναι η ζωή όταν αγαπάς τον εαυτό σου με τα σημάδια του, που είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι τα ΄βαλε μαζί σου ο θάνατος και τον νίκησες!
Μια γυναίκα που διεκδικεί όσα η ζωή της στέρησε, που τολμά ξανά να ελπίσει, να ονειρευτεί.
Μια γυναίκα με στόχους, επιθυμίες, λαχτάρα για ζωή, που κάποτε τη διάλεξε ο καρκίνος να δοκιμάσει τις αντοχές της.
Και τις δοκίμασε. Και τις τσάκισε. Και τις κλόνισε. Δεν κατάφερε όμως να τις αφανίσει.
Είναι ακόμη εδώ και τώρα πια ξέρει ν' αγαπά και να φροντίζει την πολύτιμη ύπαρξή της.
Αν αυτό δεν είναι νίκη, τότε τι είναι;
Το έχει πια παγιώσει. Η μέρα των γενεθλίων της είναι ημέρα προληπτικών εξετάσεων. Έτσι το καθιέρωσε για να μην το αμελεί και να μην το ξεχνάει.
Αυτή τη φορά τα γενέθλια συνέπεσαν με μια εκδήλωση για την πρόληψη καρκίνου του μαστού που διοργάνωσε στην πόλη της ο τοπικός Σύλλογος καρκινοπαθών του οποίου είναι πια ενεργό μέλος.
Όρθια κι αγέρωχη ισορροπώντας πάνω στα τακούνια της, φορώντας το λευκό καλοσιδερωμένο πουκάμισό της και με το πιο κόκκινο κραγιόν της να της δίνει αυτοπεποίθηση, στην τελευταία ματιά στον καθρέφτη είδε να στέκεται στην πόρτα πίσω της η 15χρονη πια κόρη της.
Χαμογέλασε στη θέα του δροσερού κοριτσιού που περίμενε να τη συνοδεύσει στις εξετάσεις της και μετά στην εκδήλωση.
«Κάτι ξέχασες» της είπε γλυκά και της καρφίτσωσε στο πέτο τη ροζ κορδελίτσα της εκστρατείας κατά του καρκίνου.
«Ποτέ όμως να μην ξεχάσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου μικρή και σήμερα θα μάθεις έναν από τους πολύ βασικούς τρόπους! Πάμε να μάθεις τι θα πει αγαπώ και φροντίζω το σώμα μου!» της είπε και με συγκίνηση και καμάρι την έπιασε αγκαζέ.
«Η ζωή είναι ωραία μικρή μου! Κι εσύ ένα υπέροχο πλάσμα, που θα μεγαλώσεις και θα γίνεις μια γυναίκα ακαταμάχητη που οφείλεις να την αγαπάς και να την προσέχεις πρώτα εσύ! ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ μικρή μου! Κι αυτό, μην το ξεχάσεις ποτέ!»
