Χαρισματική και αυθεντική, η Μαντώ Μάκκα συστήθηκε πριν λίγους μήνες στο αναγνωστικό κοινό με την πρώτη της συλλογή διηγημάτων που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νίκας. Στις σελίδες του βιβλίου, η συγγραφέας ξορκίζει τα κακώς κείμενα του κόσμου μας κι αναζητά το φως της καλοσύνης, της ανθρωπιάς, της ελπίδας.
Μιλώντας για «Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια», η Μαντώ Μάκκα απαντάει στις ερωτήσεις της Ιουστίνας Φιλιππίδου για λογαριασμό του ewoman.
Πείτε μας δυο λόγια ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Είναι δύσκολο να γνωρίσουμε αληθινά έναν άνθρωπο μόνο μέσα από δύο λόγια και πέρα από ένα βιογραφικό που βλέπουμε όλοι στο αυτάκι ενός βιβλίου, που μας δίνουν μια γενική ιδέα για τον δημιουργό του μονάχα. Ειλικρινά δε ξέρω τι να πω, τι θα ήθελε κάποιος να μάθει για εμένα; Είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος. Αγαπάω το διάβασμα, τη μουσική και τη ζωγραφική. Μου αρέσει να φτιάχνω κοσμήματα από πέτρες και όχι μόνο. Μου αρέσει να κάνω δώρα, να βλέπω τις εκφράσεις του προσώπου που το παραλαμβάνει και αν δεν μπορώ να τις δω γιατί είναι μακριά να ακούσω τη χαρά στη φωνή του. Λατρεύω τη θάλασσα, ίσως σε μια προηγούμενη ζωή να ήμουν γοργόνα έστω ψάρι! Θα ήθελα πολύ να ζούσαμε σε έναν πιο καλό και δίκαιο κόσμο γιατί η αδικία με τρελαίνει. Έχω τεράστια υπομονή το οποίο κάποιες φορές είναι πολύ κακό και είμαι ρομαντικά αφελής. Αγαπώ με όλη μου την καρδιά και δίνομαι στους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Ας σταματήσω εδώ γιατί αν συνεχίσω θα πάω πάλι για βιβλίο!
Το «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» είναι το πρώτο σας βιβλίο. Πώς σας έχει φανεί μέχρι στιγμής η εμπειρία της νεοεμφανιζόμενης συγγραφέως;
Νεοεμφανιζόμενη συγγραφέας..τι περίεργο, εγώ ακόμη δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ έτσι. Παρόλο που έχουν περάσει έξι μήνες από την παρουσίαση του βιβλίου μου νομίζω ότι ακόμη ζω ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δεν ήξερα καν πως είχα και ξαφνικά πήρε σάρκα και οστά εκπλήσσοντάς με και εμένα απίστευτα. Όταν έγραφα δεν είχα ιδέα τι θα επακολουθήσει, δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου το ότι θα πρέπει να βγω από τη ζώνη άνεσής μου −διότι είμαι και ολίγον ντροπαλή− και να μιλάω με άγνωστο κόσμο για κάτι που έχω δημιουργήσει εγώ, για το «παιδί» μου. Όμως έχω πάρει τόση χαρά και αγάπη από αυτόν τον κόσμο που ακόμη και τις δύσκολες μέρες μου, τις γέμισαν με φως, αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίζω.
Ποιοι συγγραφείς σάς αρέσουν και επηρέασαν ενδεχομένως την γραφή σας;
Αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση για εμένα διότι κάθε φορά νομίζω ότι κάποιον θα ξεχάσω ή θα στεναχωρήσω, λες και θα με ακούσουν ή θα με διαβάσουν στην προκειμένη. Δεν πιάνω τους κλασσικούς που εννοείται ότι σε σημαδεύουν όταν τους διαβάσεις και δεν μπορείς και να τους συγκρίνεις. Ένας πολύ αγαπητός μου συγγραφέας είναι ο Τομ Ρόμπινς, τον θεωρώ επαναστάτη και λίγο τρελό, με την καλή έννοια, και το έχει μεταφέρει αυτό και στα βιβλία του.
Τώρα όσον αφορά στη γραφή μου, σίγουρα είναι συμβολική. Αν ρωτήσετε την επιμελήτριά μου και συγγραφέα Στεύη Τσούτση, θα σας πει ότι θυμίζει λίγο τον Μπουκάι. Εγώ δεν μπορώ να το δω. Ίσως αργότερα, όταν και εγώ θα έχω «ενηλικιωθεί» συγγραφικά, να μπορέσω να απαντήσω.
Εσείς τι κάνετε όταν η ζωή σας δίνει λεμόνια; Υπάρχει κάποια ιστορία στο βιβλίο η οποία είναι η δική σας;
Όλες οι ιστορίες δικές μου είναι. Είναι ένα σύμπλεγμα αναμνήσεων, φαντασίας, εικόνων και ακουσμάτων. Αν ήταν βασισμένες μόνο σε πραγματικά γεγονότα χωρίς ίχνος μυθοπλασίας θα το βάζαμε και στο εξώφυλλο, ίσως ο κόσμος να ταυτιζόταν ακόμη περισσότερο. Δεν θα σας πω τη δική μου ιστορία ατόφια ακόμη, ίσως μπορέσω κάποια μέρα να τη γράψω. Μια ιστορία όμως που θα γίνει δική μου, ελπίζω στο πολύ πολύ μακρινό μέλλον, είναι αυτή με τον τίτλο «Μια καρδιά σε νέο σπίτι».
Η ζωή μου έχει δώσει λεμόνια σε όλα τα είδη και τις μορφές που μπορούσε και όμως είμαι ακόμη εδώ! Άρα δεν τα παράτησα, σίγουρα έπεσα πάμπολλες φορές αλλά ξανασηκώθηκα και έδωσα τις μάχες μου όπως μπορούσα και αυτό εξακολουθώ και κάνω. Παλεύω για εμένα, τους ανθρώπους που αγαπώ και για έναν καλύτερο κόσμο.
Στο βιβλίο σας γράφετε: «Κάθε απώλεια παίρνει μαζί της και ένα κομμάτι ψυχής. Αυτή η λειψή πλέον ψυχή είναι πιο δυνατή από όλες τις ολόκληρες». Πώς συμβουλεύετε τους αναγνώστες σας να αντιμετωπίζουν τις αναπόφευκτες απώλειες στις δύσκολες εποχές που ζούμε;
Αυτό είναι το απόφθεγμα από την ιστορία «Θεατής στη θρηνωδία» και το πιστεύω ακράδαντα, ειδάλλως δεν θα το έγραφα. Θα ήθελα να πω καταρχάς ότι δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος για να μπορώ να δώσω συμβουλές σε κάποιον. Μέσω των ιστοριών μου καταθέτω τη δική μου αλήθεια και άποψη για τη ζωή. Εγώ πιστεύω αληθινά ότι όταν αγαπάμε κάποιον, τον κουβαλάμε μαζί μας, άρα μπορεί να μην περπατάει δίπλα μας στη ζωή πια αλλά ζει μέσα μας, γιατί η αγάπη δεν χάνεται. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, ό,τι θα τον βοηθήσει να διαχειριστεί αυτόν τον τεράστιο άλαλο πόνο. Ας κλάψει, ας γελάσει, ας φωνάξει, ας μεθύσει, ας κάνει οτιδήποτε του δίνει δύναμη για να αντέξει την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου. Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει την αντίδραση των ανθρώπων που βιώνουν έναν απαράμιλλο πόνο. Έτσι βγήκε και αυτό το απόφθεγμα που δείχνει τον σεβασμό μου προς όλους αυτούς που παλεύουν να κρατηθούν όρθιοι.
