Δεν θέλει δώρα ο έρωτας, θέλει ψυχή, θέλει αντοχή

Δεν θέλει δώρα ο έρωτας, θέλει ψυχή, θέλει αντοχή

Εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, ο Έρωτας δεν είναι παγκόσμια μέρα, αλλά μέρα καθημερινή.

Εκεί που η βροχή αντί να σε κάνει μούσκεμα βάζει την ομπρέλα του να σε κρατήσει στεγνή.
Εκεί που δεν το περιμένεις, σου λέει σ’ αγαπώ και το φεγγάρι λάμπει σαν Αυγουστιάτικη πανσέληνο.

Δεν θέλει δώρα ο έρωτας μάτια μου, θέλει ψυχή, θέλει αντοχή.

Να σε γιορτάσω Βαλεντίνε μου αλλά μην μου βάζεις μια μέρα μόνο, πώς να χορτάσω το μεγαλείο του, πώς να γλεντήσω με τις τόσες καρδούλες ολόγυρα μου, και τα κλισέ λόγια.
Μίλα μου για αέναο, άφθαρτο, οργασμό ζωής, και ψυχής. Και αυτό δεν το γιορτάζεις, το ζεις το χαίρεσαι το γεύεσαι το παλεύεις, να συνεχίσει να υπάρχει. Αν σκεφτείς πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις έχεις χάσει το παιχνίδι. Γιατί η φαντασία του έρωτα είναι ασταμάτητη, φορτίζει μέρα νύχτα. Ακόμα και τα δάκρυα παίζουν ρόλο, είναι αληθινά.

Θα σε γιορτάζω όμως, δεν σε αρνούμαι. Μόνο που θα μου επιτρέψεις να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Αυτόν που τόσα χρόνια με καθορίζει. Φιλιά λοιπόν και αγκαλιές καθημερινά. Όχι υποσχέσεις αλλά πράξεις. Λόγια αλήθειας, και δάκρυα χαράς. Να βλέπεις τον άνθρωπο σου και να φτερουγίζει η καρδιά σου, ακόμα και έχεις περάσει μαζί του ένα σεβαστό χρονικό διάστημα.

Μα και το αντίθετο ακόμα. Να τον βλέπεις και να νιώθεις πως τον γνωρίζεις μια ολόκληρη ζωή. Τόσο μεγαλείο η Αγάπη, τέτοιο θαύμα ο Έρωτας, αξίζει κάτι καλύτερο από μια τούρτα σε σχήμα καρδιάς, και κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής. Αξίζει όμως ένα μπουκάλι κρασί μια ουδέτερη μέρα και εκεί ανάμεσα στη βάσανο της καθημερινότητας, να πείτε λόγια όρκους και να νιώσετε πως το μεγαλείο τούτο χώρεσε στη κάμαρα σας.
Γιατί είπαμε, η αγάπη είναι παιδί καθημερινό, θέλει τροφή σώματος και ψυχής.
Η μια φορά το χρόνο δεν του αρκεί, μαραζώνει.